De auditieve cortex bevindt zich in de temporale kwab. Het meeste is aan het zicht onttrokken, diep begraven in een spleet die de laterale sulcus wordt genoemd. Er is echter enige auditieve cortex zichtbaar op het externe oppervlak van de hersenen, aangezien deze zich uitstrekt tot een gyrus die de superieure temporale gyrus wordt genoemd.
De auditieve cortex kan worden onderverdeeld in meerdere regios, hoewel er nog steeds enige vraag is over de meest geschikte manier om die onderverdelingen in het menselijk brein te creëren. Er is echter algemene overeenstemming dat de auditieve cortex bestaat uit een primair gebied – waarnaar vaak wordt verwezen als het kerngebied – en uit meerdere niet-primaire gebieden.
De primaire auditieve cortex bij mensen is verborgen in de laterale sulcus op een verzameling gyri die bekend staat als de gyri van Heschl (ook bekend als de transversale temporale gyri). De precieze locatie van het primaire gebied bij mensen is echter variabel, evenals de opstelling van Heschls gyri (sommige mensen hebben een van deze gyris, terwijl anderen er twee of drie hebben). Bij sommige individuen lijkt de primaire auditieve cortex bijvoorbeeld de gyrus van één Heschl te bezetten, terwijl deze zich bij andere voorbij die gyrus kan uitstrekken tot een naburige sulcus (of verder).
Het gebied dat grenst aan de kern wordt vaak het gordelgebied genoemd en het omringende gebied wordt vaak het parabeltgebied genoemd. Deze aangrenzende gebieden zijn meestal ook begraven in de laterale sulcus, maar kunnen zich uitstrekken tot de superieure temporale gyrus. De afbakeningen van de auditieve cortex in het algemeen zijn echter onnauwkeurig.
Wat is de auditieve cortex en wat doet deze?
De auditieve cortex speelt een cruciale rol in ons vermogen om geluid waar te nemen. Aangenomen wordt dat het een integraal onderdeel is van onze perceptie van de fundamentele aspecten van een auditieve stimulus, zoals de toonhoogte van het geluid. Maar het is ook belangrijk bij verschillende andere aspecten van geluidsverwerking, zoals bepalen waar in de ruimte een geluid vandaan komt en bepalen wat het geluid zou kunnen produceren. Aangenomen wordt dat de auditieve cortex ook betrokken is bij auditieve verwerking op een hoger niveau, zoals het herkennen van aspecten van geluid die specifiek zijn voor spraak. Schade aan de auditieve cortex kan verschillende facetten van auditieve waarneming verstoren. Schade (bijvoorbeeld veroorzaakt door een beroerte) kan bijvoorbeeld leiden tot tekorten in het vermogen om veranderingen in toonhoogte te detecteren, geluiden in de ruimte te lokaliseren of spraak te begrijpen.
De auditieve cortex ontvangt voornamelijk auditieve informatie van een kern in de thalamus, de mediale geniculaire nucleus genaamd, waar alle inkomende informatie over het gehoor naartoe wordt gestuurd voordat deze door de hersenschors wordt verwerkt. Cellen in het primaire gebied van de auditieve cortex (en ook in sommige delen van de niet-primaire gebieden) zijn zo gerangschikt dat ze een zogenaamde tonotopische kaart vormen. Dit betekent dat verschillende gebieden van de auditieve cortex betrokken zijn bij het verwerken van verschillende geluidsfrequenties. (Frequentie, wanneer het verwijst naar geluidsgolven, is gerelateerd aan toonhoogte. Hoogfrequente geluidsgolven leiden tot hoge tonen.)
De tonotopische opstelling van de primaire auditieve cortex is vergelijkbaar met wat wordt gezien in het slakkenhuis, waar de geluidsverwerking begint. Er kan dus worden gezegd dat de kern van de auditieve cortex een kaart van het slakkenhuis bevat, waarbij elk punt in het slakkenhuis overeenkomt met een strook cellen in de auditieve cortex. Dit type opstelling is vergelijkbaar met wat wordt gezien in andere sensorische cortex (de primaire somatosensorische cortex bevat bijvoorbeeld een kaart van de sensorische receptoren van het lichaam).
Daar worden verondersteld ook andere patronen van functionele organisatie van de primaire auditieve cortex te zijn, hoewel het belang van deze patronen bij het gehoor nog steeds slecht wordt begrepen. Er lijken bijvoorbeeld cellen (EI-cellen) in de gehoorcortex te zijn die alleen worden geactiveerd door stimuli die uit één oor komen; ze worden geremd door prikkels die uit het andere oor komen. Andere cellen (EE-cellen) worden geactiveerd door informatie die uit beide oren komt.
Sensorische verwerking in de gebieden rond de primaire auditieve cortex is ook niet goed begrepen, maar het is dacht dat cellen in de riem en de parabelt betrokken zijn bij de verwerking van complexe geluiden op een hoger niveau. Onderzoek suggereert bijvoorbeeld dat deze niet-primaire gebieden van de auditieve cortex belangrijk kunnen zijn bij het herkennen van soortspecifieke vocalisaties, wat impliceert dat ze een rol spelen bij het verwerken van spraak bij mensen.Studies hebben ook aangetoond dat de niet-primaire auditieve regios betrokken zijn bij verschillende aspecten van spraakperceptie, zoals het detecteren van het begin en het einde van lettergrepen, het luisteren naar de ene stem terwijl de andere wordt genegeerd, en het verwerken van geluiden in een logische temporele volgorde.
Over het algemeen valt er nog veel te leren over de fijne details van auditieve verwerking in de auditieve cortex. Het is echter duidelijk dat dit deel van de hersenen een cruciale rol speelt bij het creëren van de rijke zintuiglijke ervaring van horen.
Referenties ( naast de gelinkte tekst hierboven):
Pickles JO. Inleiding tot de fysiologie van het gehoor. 4e druk. Bingley, VK: Emerald Group Publishing Limited; 2012.