Lena Horne was een belangrijke entertainer uit de 20e eeuw. Horne, geboren in Brooklyn, New York in een zwarte familie uit de hogere middenklasse op 30 juni 1917, vocht gedurende haar hele carrière tegen raciale onrechtvaardigheid. Ondanks haar obstakels werd ze een van de meest bekende Afro-Amerikaanse artiesten van de 20e eeuw en verwierf ze bekendheid als zangeres en acteur.
Hornes legendarische carrière begon in 1933 toen ze op 16-jarige leeftijd werd aangenomen om op te treden in de gerenommeerde Cotton Club in Harlem. Daar werd ze omringd door opkomende jazzlegendes als Billie Holiday, Teddy Wilson en Duke Ellington. De volgende vijf jaar trad Horne op in verschillende nachtclubs, op Broadway, en toerde met de Charlie Barnett-swingband als zanger. De band van Barnett was blank, waardoor Horne een van de eerste Afro-Amerikaanse sterartiesten werd die een aantrekkingskracht ontwikkelde over de Amerikaanse raciale grenzen heen.
In 1938 verhuisde Horne naar Hollywood, Californië, waar ze in verschillende films werd gecast. Jaren later herinnerde Horne zich: “In elke andere film zong ik maar een of twee liedjes; de scènes konden worden weggelaten wanneer ze naar lokale distributeurs in het zuiden werden gestuurd. Helaas kreeg ik niet veel kans om op te treden.”
Afbeelding in het publieke domein
Hornes roem katapulteerde in 1942 toen ze de eerste Afro-Amerikaanse acteur werd die een langetermijncontract tekende bij een grote filmmaker, MGM Studios. In het jaar daarop had Horne hoofdrollen in twee volledig zwarte MGM-films, Cabin in the Sky en Stormachtig weer. Het titelnummer van de laatste film werd een van haar meest succesvolle opnames. De twee filmrollen vestigden echter haar roem op het witte doek. Halverwege de jaren veertig was Lena Horne de best betaalde Afro-Amerikaanse acteur in de Verenigde Staten. Naast haar MGM-salaris van $ 1.000 per week, verdiende ze $ 1.500 voor elk radio-optreden en had ze het bevel over $ 6.500 per week toen ze optrad in nachtclubs.
Horne ontwikkelde ook een reputatie als politiek activist. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontving ze op eigen kosten vaak zwarte soldaten in afzonderlijke eenheden. Ze weigerde ook op te treden voor een gescheiden publiek tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Horne werkte ook samen met First Lady Eleanor Roosevelt om te lobbyen bij het Amerikaanse Congres om anti-lynchwetgeving uit te vaardigen.
Hornes carrière liep vast in de vroege jaren vijftig toen ze werd geïdentificeerd als een communistische sympathisant. Ze stond op de zwarte lijst van Hollywood-studios, maar mocht optreden op het opkomende nieuwe medium televisie. Ondanks bijna een decennium van uitsluiting vanwege haar persoonlijke en politieke overtuigingen, bleef Horne optreden in nachtclubs en tegen het einde van de jaren vijftig werd ze een belangrijke opnamester. Haar album, Lena Horne in het Waldorf Astoria, opgenomen in 1957, werd door muziekcritici beschouwd als de beste uit haar carrière.
In de jaren zestig kwam Hornes carrière nieuw leven in, deels vanwege de groeiende burgerrechtenbeweging. Horne identificeerde zich met die beweging en in 1963 was ze een van de meest prominente entertainers op de March on Washington. Horne trad ook op voor andere burgerrechtenbijeenkomsten in het hele land.
Hornes optredens kwamen kort tot een abrupt einde toen ze in 1971 haar vader, zoon en echtgenoot verloor in hetzelfde jaar. In 1978 maakte Horne echter kennis met een nieuwe generatie fans toen ze op 61-jarige leeftijd in The Wiz speelde tegenover Diana Ross en Michael Jackson. Ze verscheen ook in tv-shows zoals Sanford and Son in de jaren zeventig, The Cosby Show in de jaren tachtig en A Different World in de jaren negentig. In 1998, op 81-jarige leeftijd, bracht Horne haar laatste album uit, Being Myself. Kort daarna stopte ze met optreden. Horne was erelid van Delta Sigma Theta Sorority.
Lena Horne stierf in New York City op 9 mei 2010. Ze was 92.