Toen Doug Bower en zijn mede-samenzweerder Dave Chorley voor het eerst een afbeelding maakten van een vliegende schotelnest “In een tarweveld in Wiltshire, Engeland, in 1976, hadden ze niet kunnen voorzien dat hun werk een cultureel fenomeen zou worden.
Bijna zodra graancirkels algemeen bekend werden , trokken ze een stel zelfbenoemde experts aan. Een uitbarsting van mystiek en magisch denken, wetenschappelijk en pseudo-wetenschappelijk onderzoek, complottheorieën en een algemeen pandemonium brak uit. De patronen die in velden waren gestempeld, werden behandeld als een lens waardoor de ingewijden konden getuigen de activiteit van aardse energieën en oude geesten, de angst van Moeder Aarde in het licht van de naderende ecologische ondergang, en het bewijs van het testen van geheime wapens en, natuurlijk, buitenaardse wezens. Tegenwoordig is een van de meer krachtig gepromote ideeën dat het boodschappen zijn, begraven in complexe numerologische codes, betreffende een Grote Verandering die verband houdt met de pre-Columbiaanse Maya-kalender en die in 2012 zal plaatsvinden.
Om te begrijpen hoe deze exotische reacties zijn ontstaan, moeten we een beetje in de geschiedenis duiken. Voordat de cirkelmakers van vandaag in beeld kwamen, waren er verspreide meldingen van vreemde patronen die in gewassen voorkwamen, variërend van 17e-eeuwse pamfletten tot een verslag uit 1880 in Nature tot een brief van astronoom Patrick Moore die in 1963 in New Scientist was gedrukt. In Australië werden van midden tot eind jaren zestig af en toe meldingen gedaan van kringen in gewassen, en deze werden vaak toegeschreven aan UFO-landingen. Rond dezelfde tijd in Engeland werd de stad Warminster in Wiltshire een centrum van UFO-zoekende “luchtwachten” en bracht het zijn eigen geruchten voort over graancirkels of “schotelnesten”. Geen van deze werd helaas gefotografeerd.
Het waren zulke legendes die Bower in gedachten had toen hij op een avond in 1976 bij een drankje zijn vriend Chorley voorstelde: “Laten we daarheen gaan en het maken eruit alsof er een vliegende schotel is geland. ” Het was tijd, dacht Doug, om voor zichzelf een schotelnest te zien.
Sindsdien zijn er wereldwijd graancirkels gerapporteerd in een groot aantal gewassen. In Zuid-Engeland, waar de meeste activiteit plaatsvindt, hebben cirkelmakers de neiging te concentreren op canola, gerst en tarwe. Deze groeien en worden geoogst in een overlappende progressie: canola van april tot mei, gerst in mei en juni, en tarwe van juni tot begin september. In de afgelopen jaren is af en toe een rudimentair patroon gevonden in maïs, waardoor het graancirkelseizoen pas in oktober werd verlengd. Sinds de cirkels van Bower en Chorley zijn verschenen, zijn de geometrische ontwerpen in schaal en complexiteit geëscaleerd, omdat elk jaar teams van anonieme cirkelmakers honingvallen leggen voor New Age-toeristen.
Een cruciale aanwijzing voor de aantrekkingskracht van de cirkels ligt in hun geografische context. Wiltshire is de thuisbasis van Stonehenge en een nog uitgebreider steencirkel in het dorp Avebury. De glooiende heuvels zijn bezaaid met grafheuvels en eenzame staande steen s, waarvan velen denken dat ze verbonden zijn door een uitgebreid netwerk van “leys” of energiepaden die deze betoverde sites met andere in het hele land verbinden. Er wordt gezegd dat dit enorme netwerk bedekt is in de vorm van heilige geometrieën. De regio heeft ook geleid tot een rijke folklore van spookachtige zwarte honden, koetsiers zonder hoofd en spookhuizen.
Graancirkels zijn een lens waardoor we de aard en aantrekkingskracht van hoaxes kunnen ontdekken. Vervalsingen, vervalsingen en vervalsingen zijn overal om ons heen in de wereld van alledag, van bankbiljetten van $ 50 tot onechte Picassos. De motieven van mensen om het onwerkelijke als echt te beschouwen, zijn gemakkelijk te onderscheiden: we vertrouwen op onze valuta en veel mensen zouden graag een Picasso willen hebben. en het paranormale is zelfs een rijkere bodem voor hoaxers. Een groot deel van de bevolking gelooft in geesten, engelen, UFOs en buitenaardse bezoeken, feeën, psychokinese en andere vreemde verschijnselen. Deze overtuigingen ontgaan wetenschappelijk onderzoek en bewijs. En het is gewoon zon bewijs dat de hoaxer brengt aan tafel voor degenen die hongerig zijn naar bewijs dat hun overtuigingen niet misleid zijn.
Valse bewijzen bedoeld om een bestaande legende staat bij folkloristen bekend als ostension. Dit proces breidt onvermijdelijk ook de legende uit.Want, zelfs als het bewijs uiteindelijk als onjuist wordt onthuld, zal het de perceptie van mensen van het fenomeen dat het moest vertegenwoordigen, hebben beïnvloed. Vervalste fotos van UFOs, monsters van Loch Ness en geesten vallen over het algemeen onder de noemer van ostensie. Een ander voorbeeld is de serie fotos van feeën die Elsie Wright en Frances Griffiths tussen 1917 en 1920 in Cottingley, Yorkshire, hebben gemaakt. of grappen uithalen. Een van de meisjes hield tot haar sterfdag vol dat ze echt elfjes had gezien – de gemaakte fotos waren een aandenken aan haar echte ervaring. En de fotos werden als echt genomen door beroemdheden als Sir Arthur Conan Doyle – de grote exponent , in zijn Sherlock Holmes-verhalen, over logica.
De wens om bewijs van abnormale en paranormale gebeurtenissen te promoten als echte komt voort uit diepe menselijke verlangens. De ene is een gestu tegen rationalisme – het idee dat niets echt echt is, tenzij het wordt ondersteund door een met redenen omkleed argument en wordt onderschreven door min of meer wetenschappelijke bewijzen. Maar de menselijke ziel verlangt naar betovering. Degenen die hun instinctieve gevoel voor het numineuze niet bevredigd vinden door kunst, literatuur of muziek – laat staan de ontdekkingen van de wetenschap zelf – kunnen zich wenden tot het paranormale om een intuïtie te bevredigen dat mysterie in het hart van het bestaan huist. Zulke mensen zijn perfect geplaatst om bedrogen bewijs van onverklaarde machten en entiteiten als echt te aanvaarden.
En zo wordt de jaarlijkse verschijning van steeds complexere patronen in de tarwevelden van Zuid-Engeland ingenomen door croppies – de toegewijden die verder kijken dan elke prozaïsche oplossing voor diepere verklaringen – als tekenen en wonderen en profetieën. De croppies accepteren echter wel dat sommige mensen soms enkele van de formaties maken. Ze beschouwen deze menselijke cirkelmakers als een overlast, vervuilers van het bewijs, en veroordeelt ze als hoaxers. De term is goed gekozen, want het impliceert sociale deviantie. En daarin ligt de wending in het verhaal.
In een croppy cultuur wordt het gewone spraakgebruik op zijn kop gezet. Het woord echt houdt meestal in dat iets een enkele, identificeerbare oorsprong, van vastgestelde herkomst. Voor de croppy betekent het het tegenovergestelde: een echte cirkel heeft een onbekende herkomst, of is niet door mensen gemaakt – met andere woorden een mysterie. Hieruit volgt dat de door mensen gemaakte cirkel een hoax is.
Die cirkelmakers die bereid zijn commentaar te leveren op deze semantische omkering, doen dat met enig plezier. Ze maken wat hen betreft kunst in de velden. In overeenstemming met het New Age-denken, is het door afstand te nemen van de wetenschappelijke traditie dat de cirkelmakers kunst terugbrengen naar een meer verenigde functie, waar beelden en objecten doordrenkt zijn met speciale krachten.
Deze kunst is bedoeld om te worden een provocerende, collectieve en rituele onderneming. En als zodanig is het vaak inherent dubbelzinnig en vatbaar voor interpretatie. Hoe groter het scala aan interpretaties dat in het publiek wordt geïnspireerd, hoe beter voor de cirkelmaker. Zowel makers als tolken hebben er belang bij dat de cirkels als magisch worden ervaren, en dit houdt hun stilzwijgende instemming in om vragen over auteurschap te vermijden. Dit is in wezen de reden waarom croppies door de mens gemaakte cirkels beschouwen als een afleiding, een besmetting.
Paradoxaal genoeg, en in tegenstelling tot bijna alle andere moderne kunstvormen, is het potentieel van een graancirkel om te betoveren geanimeerd en gestimuleerd door de anonimiteit van de auteur (s).Doug Bower vertelt zijn vrienden nu dat hij wou dat hij zich had stilgehouden en zijn nachtelijke uitstapjes in het geheim had voortgezet. Zowel cirkelmakers als croppies zijn echt verwikkeld in een soort spel, waarvan het hele doel is om het spel gaande te houden, om het mysterie te verlengen. Wie zou tenslotte duizenden kilometers reizen en door een modderig veld trekken om afgeplatte tarwe te zien als het niet doordrenkt was met buitenaardse mystiek?
Zoals de zaken er nu voorstaan, is de relatie tussen de cirkelmakers en degenen die interpreteren hun werk is een merkwaardige symbiose geworden van kunst en kunstgrepen, bedrog en geloof. Dit alles roept de vraag op: wie bedriegt wie?