Grote grondluiaards waren grote, logge beesten die tijdens de ijstijd in Amerika leefden. Ze waren direct gerelateerd aan de moderne luiaards van vandaag. Ze waren ook in de verte gerelateerd aan miereneters en gordeldieren.
Presidentiële paleontologie
Een soort grondluiaard is vernoemd naar Thomas Jefferson. De toekomstige derde president had een bekende interesse in fossielen, en een vriend had hem enkele botten gestuurd die waren gevonden in een grot in West Virginia. Jefferson dacht eerst dat de botten toebehoorden aan een grote leeuw en noemde het de Great Claw, of Megalonyx, volgens de Thomas Jefferson Encyclopedia. In 1797, toen hij bezig was met het voorbereiden van een artikel over de vondst voor de American Philosophical Society, zag hij een gravure van een luiaardskelet en realiseerde hij zich dat zijn fossiel vergelijkbaar en dat zijn classificatie verkeerd was. Later werd Jefferson gecrediteerd voor het ontdekken van de uitgestorven luiaard, die Megalonyx jeffersonii werd genoemd.
Grootte
De zes moderne soorten luiaards zijn allemaal boom, dus ze worden boomluiaards genoemd Deze luiaards hebben een klein lichaam en wegen minder dan 20 pond. Veel van hun uitgestorven familieleden waren veel groter en leefden op de grond. Daarom worden ze grondluiaards genoemd.
Megalonyx jeffersonii was de grootste van de grondluiaards in de familie Megalonychidae en bereikte de grootte van een os als ze volgroeid was, zei Ken Wilkins, een associate decaan voor wetenschappen en hoogleraar biologie aan de Baylor University. Megalonyx-luiaards werden ongeveer 3 meter lang en wogen tot 2205 pond. (1.000 kilogram), volgens de San Diego Zoo.
Habitat
Gigantische grondluiaards zijn ongeveer 35 miljoen jaar geleden ontstaan in Zuid-Amerika. Volgens het San Diego Natural History Museum migreerden ze ongeveer 8 miljoen jaar geleden naar Noord-Amerika.
Gigantische grondluiaards gaven de voorkeur aan bossen langs rivieren of meren, maar ze leefden ook tijdens het Pleistoceen, ook wel bekend als de Grote ijstijd. Op zijn hoogtepunt was maar liefst 30 procent van het aardoppervlak bedekt met gletsjers en waren delen van de noordelijke oceanen bevroren, volgens het San Diego Natural History Museum. Dit zorgde voor een zeer koude omgeving die maar weinig dieren konden verdragen.
Tegen het einde van de Grote ijstijd, ongeveer 11.700 jaar geleden, geloven velen dat de gigantische grondluiaards waren uitgestorven. Sommigen beweren dat ze echter nog duizenden jaren bestaan, maar dat ze op eilanden hebben overleefd. in het Caribisch gebied.
Dieet
Grondluiaards waren herbivoren, wat betekent dat ze vegetatie aten. Hun penachtige tanden waren ideaal voor dit dieet, maar ze hadden ook andere lichaamsdelen die een grote rol speelden bij hun maaltijden. Ze hadden lange gebogen klauwen, waarschijnlijk een aanpassing om te foerageren voor het grijpen van takken en het strippen van gebladerte van boomtakken, evenals voor bescherming tegen roofdieren, “Wilkins vertelde WordsSideKick.com.
Hun achterpootstructuur en houding van de grondluiaards hielpen het ook met maaltijd tijd. Ze vertrouwden waarschijnlijk op hun robuuste achterpoten, in combinatie met een stevige staart, om hun enorme lichamen te ondersteunen bij het grootbrengen op hun achterhand om hoog in de bomen te reiken voor voedsel, legde Wilkins uit.
Fossiele vondsten
Megalonyx-fossielen zijn volgens het Illinois State Museum teruggevonden op ongeveer 150 locaties in Noord-Amerika. Sommige zijn zo ver naar het noorden gevonden als Alaska en de Northwest Territories van Canada. Ze zijn ook gevonden in Californië, Arizona en New Mexico, evenals in het noorden van Mexico. In het middenwesten zijn de meeste van hen gevonden in grotten, waaronder locaties in Missouri, Minnesota, Illinois, Ohio, Kentucky en Tennessee.