Definitie van dramatische ironie
Dramatische ironie is een belangrijk stilistisch apparaat dat vaak wordt aangetroffen in toneelstukken, films, theaters, en soms in poëzie. Verhalenvertellers gebruiken deze ironie als een handig plotapparaat om situaties te creëren waarin het publiek meer weet over de situaties, de oorzaken van conflicten en hun oplossingen voor de hoofdpersonen of acteurs. Daarom merken lezers dat de spraak van acteurs ongebruikelijke betekenissen aanneemt.
Het publiek weet bijvoorbeeld dat een personage zal worden vermoord, of zal een besluit nemen om zelfmoord te plegen; het kan echter zijn dat een bepaald personage of anderen zich niet bewust zijn van deze feiten. Daarom zouden de woorden en daden van personages een andere betekenis aan het publiek suggereren dan wat ze aangeven aan de personages en het verhaal. Het zorgt dus voor intense spanning en humor. Dit spraakapparaat benadrukt, verfraait en brengt emoties en stemmingen effectiever over.
Voorbeelden van dramatische ironie uit de literatuur
Voorbeeld # 1: Macbeth (door J William Shakespeare)
“Er is geen kunst
De constructie van de geest in het gezicht vinden:
Hij was een heer op wie ik bouwde
Een absoluut vertrouwen. “
Dit is een van de beste voorbeelden van dramatische ironie. In dit geval zegt Duncan dat hij Macbeth vertrouwt, zonder op de hoogte te zijn van de profetie van heksen die Macbeth zal de koning worden en dat hij hem zou vermoorden. Het publiek daarentegen weet van de profetie af. Dit getuigt van dramatische ironie.
Voorbeeld 2: er is iets met Mary (door Jonathan Richman)
“Ik heb het al verschillende keren eerder gedaan.”
“Het maakt niet uit.”
Jonathan Richmans kwam De film There’s Something About Mary bevat verschillende voorbeelden van dramatische ironie. Als Ted bijvoorbeeld denkt dat de politie hem heeft gearresteerd voor het oppakken van een lifter, weet het publiek dat de politie hem eigenlijk ondervraagt over een moord. Wanneer Ted deze schijnbaar onschadelijke regels uitspreekt, is het daarom komisch voor het publiek.
Voorbeeld 3: Othello (door William Shakespeare)
“Othello: ik denk van wel.
En want ik weet dat je vol liefde en eerlijkheid bent
En weeg je woorden af voordat je ze ademt …”
Dit is weer een heel goed voorbeeld van dramatische ironie, wanneer Iago Othello manipuleert en Othello zijn vertrouwen stelt in Iago als een eerlijk man. Iago beraamt echter tegen hem zonder zijn kennis. Nogmaals, het publiek weet dat Iago bedriegt, maar Othello niet.
Voorbeeld 4: Oedipus Rex (door Sophocles)
“Als iemand weet dat de moordenaar een vreemdeling is,
uit een andere staat, laat hem dan niet zwijgen …
Ik bid ook,
dat, als hij een geëerde gast zou worden
in mijn eigen huis en met mijn medeweten,
ik kan lijden onder al die dingen die ik zojuist heb genoemd
de moordenaars. “Oedipus Rex presenteert een van de beste voorbeelden van dramatische ironie aller tijden. In het stuk probeert Oedipus de moordenaar van koning Laius te ontmaskeren om een raadsel op te lossen; niettemin is hij zelf de moordenaar. Hier verklaart hij dat de moordenaar, die Laius heeft vermoord, hem ook zou kunnen doden, zonder te beseffen dat hij zelf de moordenaar is.
Voorbeeld # 5: A Dolls House (door Henrik Ibsen)
“Om vrij te zijn van zorg, helemaal vrij van zorg; om te kunnen spelen en ravotten met de kinderen; om het huis te kunnen houden prachtig en alles hebben zoals Torvald het wil! ”
Nora kijkt verheugd uit naar die momenten waarop ze haar schulden aan Krogstad zou kunnen afbetalen Dit weerspiegelt dat ze vrij zou zijn. Haar toespraak toont echter het gebruik van dramatische ironie wanneer de lezers weten dat haar vrijheid in feite slavernij is, wat ze aan het einde van het verhaal beseft.
Functie van dramatische ironie
Veel schrijvers gebruiken dramatische ironie als een effectief hulpmiddel om de belangstelling van de lezers vast te houden en te prikkelen. Aangezien deze vorm van ironie een contrast creëert tussen de situatie van de personages en de afleveringen die ontvouwen, het wekt nieuwsgierigheid op. Door het publiek belangrijke feiten vóór de hoofdpersonen te laten weten, plaatst dramatische ironie het publiek en de lezers boven de personages, en moedigt het hen ook aan om te anticiperen, hopen en vrezen het moment waarop een personage de waarheid achter gebeurtenissen en situaties van het verhaal.
Vaker komt deze ironie voor in tragedies, waar lezers worden geleid tot sympathie met hoofdpersonen. Deze ironie benadrukt dus de fataliteit van onvolledig begrip voor eerlijke en onschuldige mensen, en toont de pijnlijke gevolgen van misverstanden aan. / p>