De plantages in Louisiana houden rekening met hun racistische verleden; hier is hoe sommige evolueren

Wanneer Jessica Smith toeristen door Louisianas beroemde Oak Alley Plantation leidt, vraagt ze altijd waarom ze besloten om te bezoeken.

Er is maar één persoon nodig om haar dag goed te maken. Het enige wat ze hoeven te doen is vragen naar de ware geschiedenis van de plantage, die de 28 Dorische zuilen van het grote huis heeft gebouwd, die het pad van iconische eiken heeft geplant, die de suikerrietvelden hebben bewerkt in de zomerse hitte.

Maar er zijn enkele vragen waar ze tegenop ziet, zoals wanneer bezoekers vragen waarom ze geen hoepelrok draagt, een overblijfsel van plantagetoerisme in het Oude Zuiden dat Oak Alley in 2017 heeft afgeschaft.

“Ik kan je nu vertellen dat mijn voorouders niet zulke jurken droegen,” zei Smith.

Onderdeel van Smiths impuls voor werken als gids bij Oak Alley was om meer te weten te komen over haar eigen voorouders, die tot slaaf waren gemaakt bij de Sa n Francisco Plantation in Garyville, aan de overkant van de rivier en 25 minuten verder van Oak Alley.

Ze heeft een haat-liefdeverhouding gehad met de baan. Ze denkt erover te stoppen toen toeristen haar een slaaf en zelfs een huis n ***** noemden. Maar haar collegas waren ondersteunend en sympathiek. En ze heeft ontdekt wat voelt als een roeping: ervoor zorgen dat bezoekers van Oak Alley de onverbloemde versie van de geschiedenis van de plantage begrijpen, de duisternis en het geweld waarmee een van de mooiste locaties in Louisiana te bouwen en te onderhouden is.

Oak Alley, dat toeristen van over de hele wereld trekt, biedt een kijkje in de evoluerende aard van plantagetoerisme, een hoofdbestanddeel van het zuiden.

De wegen langs de dijken aan beide zijden van de rivier de Mississippi van St. Francisville tot Destrehan zijn doorspekt met plantages die busladingen toeristen brengen dagtrip vanuit New Orleans.

En al decennia lang plantage naar urs werden op de markt gebracht in de “Gone With the Wind” -stijl, met de nadruk op de weelderige huizen en extravagante levensstijlen van de blanke mensen die ze bezaten, en de massale slavernij van zwarte mensen die het allemaal mogelijk maakten, verdoezeld.

Er kwamen regelmatig vragen naar voren over de vraag of plantagetoeristen meer wilden – of verdienden – dan glamoureuze huisbezoeken en fotobewerkingen onder bemoste eiken.

Maar die vragen zijn de laatste tijd hardnekkiger geworden en moeilijker te negeren. jaren, aangezien de roep om raciale gerechtigheid en een afrekening met de blijvende littekens van de slavernij de natie overspoelt, en deze zomer steeds nadrukkelijker wordt nadat een politieagent in Minneapolis George Floyd heeft vermoord. Oproepen om te stoppen met het gebruik van plantages als bruiloftsdecoraties zijn ook indringender geworden.

Ashley Rogers, uitvoerend directeur van Whitney Plantation, dat zich richt op de levens van slaven en in 2014 werd geopend, zei dat het een misvatting is om te denken dat bezoekers wilden al die tijd niets over slavernij horen. Laura Plantation was de eerste in Louisiana die zich in 1994 verdiepte in de verhalen van tot slaaf gemaakte mensen, en de eigenaar, Sand Marmillion, zei dat zolang mensen op bezoek zijn, ze vragen hebben over slavernij.

Het succes van zowel Whitney als Laura laat zien dat er onder de bezoekers een honger is om meer te weten te komen over de slaven. Voordat het coronavirus-gerelateerde stopzetting van het toerisme stopte, ontvingen beide plantages op drukke dagen meer dan 600 bezoekers.

“Wat ik hier elke dag op de grond zie, zijn mensen van alle leeftijden, rassen, die willen leren de waarheid over de geschiedenis van ons land, ”zei Rogers.

In sommige opzichten, zei ze, is het voor een plaats als Oak Alley moeilijker om zijn decennia-oude praktijken te veranderen dan om iets nieuws te bouwen, zoals Whitney deed.

Oak Alley slaagde met zijn model van hoepelrokken en mint juleps. Maar bezoekers stroomden ook massaal naar de nieuwe versie, totdat het coronavirus het toerisme stopte. Vóór de pandemie trokken drukke dagen 1200 bezoekers.

In 2012 bouwde Oak Alley slavenverblijven op het terrein om er zo historisch mogelijk accuraat uit te zien, aangezien de originelen al lang met de grond gelijk waren gemaakt. De managers van de plantage hebben slavernij-exposities gebouwd en de vooroorlogse uniformen vernietigd. Ze hebben het perspectief van slaven toegevoegd aan hun rondleidingen door het grote huis en ze hebben een database bijgehouden van de mensen die daar tot slaaf waren gemaakt. Marketingdirecteur Hillary Loeber zei dat ze hebben geprobeerd het pand trouw aan zijn geschiedenis te maken.

“Wat ik hier elke dag op de grond zie, zijn mensen van alle leeftijden, rassen, die de waarheid over de geschiedenis van ons land willen leren. “
– Ashley Rogers, uitvoerend directeur van Whitney Plantation

Zoals Oak Alley is geëvolueerd, anderen zijn bij het oude programma gebleven. Kevin Kelly, eigenaar van Houmas House Plantation in Darrow, weigerde geïnterviewd te worden voor dit verhaal nadat hij de vragen van een verslaggever nep had genoemd. Op de website van Houmas House wordt beschreven dat de plantage “meer dan vijfhonderdvijftig slaven telt en zonder uitzondering het beste bezit was van één enkele eigenaar in Amerika”.

In reactie op online recensenten die Houmas House “toondoof” noemde in zijn voorstelling van het plantage-leven, antwoordde een vertegenwoordiger van Houmas House dat “als uw interesse uitgaat naar slavernij, andere plantages een betere keuze zijn.”

Nottoway Plantation, een gewilde trouwbestemming in White Castle, besteedt in het gedeelte geschiedenis van zijn website geen enkel woord aan slavernij, hoewel 155 slaven daar werkten. En vorig jaar, na een protest, werd de door de staat gerunde Rosedown Plantation in St. Francisville verwijderd een expositiebord dat slaven daar beschrijft als “goed verzorgd en gelukkig”.

Dat zijn de soorten misvattingen Smith zei dat ze hard werkt om iets tegen te gaan bij Oak Alley. Zelfs op de slechte dagen herinnert ze zich degenen die het erger hadden.

“Mijn eigen voorouders hebben meer verdragen dan dat en dat hebben ze overwonnen”, zei ze.

Kan “t zie onderstaande kaart? Klik hier.

HUWELIJKEN HERZIEN

Kristen Soileau, een huwelijksfotograaf in Baton Rouge, heeft jarenlang fotos gemaakt van stellen die trouwen op plantages, wijn roosteren en de hele nacht dansen. Maar een paar jaar geleden hield een aanhoudend ongemak de kop op.

“Door klanten te kiezen die plantagebruiloften hebben, wist ik dat ik het niet was die deelnam aan het geweld daar, maar ik probeerde het ook niet “, zegt Soileau, die blank is.

In 2015 had huwelijksvideograaf Mary Winchell een incident waardoor ze stopte met werken bij recepties op plantages. Haar nu-echtgenoot, die zwart is, was Hij hielp bij het maken van video-opnamen bij een receptie toen een stalknecht tegen hem zei: “We mogen jouw soort hier niet,” zei ze. Toen ze het aan de bruid en bruidegom meldden, zei ze dat ze lachten.

Soileau besloot te stoppen met het fotograferen van plantagebruiloften, en ze voelt zich gelukkig dat ze kan weigeren het inkomen. Andere fotografen voelen zich misschien net zo ongemakkelijk, maar ze kunnen zich zon zakelijk verlies misschien niet veroorloven, zei ze.

Winchell en Soileau zeiden allebei dat ze andere bruiloftsverkopers hebben zien proberen om hun werk te maken bij een plantage dient een groter doel. Sommigen doneren een percentage van het geld dat ze verdienen met plantagebruiloften aan goede doelen. Soileau houdt van het idee dat iemand een evenement organiseert op een plantage, een moment van stilte neemt om de levens die daar verloren zijn gegaan te herinneren, of een collectie ophaalt voor onderzoek naar slavernij.

In sommige gevallen zijn plantages afhankelijk van de inkomsten ze verdienen door het houden van bruiloften en andere evenementen om hun missie op andere manieren te ondersteunen: het geld wordt betaald voor personeel, voor exposities, voor reizen naar archieven en diepe duiken in historisch onderzoek.

Het debat over of plantages moeten worden gebruikt als evenementenlocatie suddert ook op nationaal niveau. Acteurs Blake Lively en Ryan Reynolds boden eerder dit jaar hun excuses aan voor het houden van hun bruiloft in 2012 op een plantage in South Carolina, en ze schonken $ 200.000 aan de NAACP. Songwriter Ani DiFranco, die in New Orleans woont, annuleerde een “artist retreat” gepland in Nottoway in 2014 na terugslag.

De populaire trouwwebsites The Knot en Wedding Wire maakten ook laat bekend vorig jaar dat ze zouden proberen ervoor te zorgen dat ze geen plantages promootten die hun geschiedenis romantiseren. Maar een snelle zoekactie in The Knot brengt trouwlocaties op plantages in heel Louisiana naar voren, inclusief die waar weinig eerbetoon is aan slaven, zoals Houmas House en Nottoway.

Amaya Hughes en Idara Udoka, die Life of the Party Events in New Orleans runnen, zeiden dat de bruiden waarmee ze werken – van wie velen zwart zijn – al jarenlang zorgen hebben over trouwen op plantages. Er zijn maar weinig van hun klanten die uiteindelijk plantages kiezen.

“Je krijgt een gevoel over je – het is onbeschrijfelijk dat mensen dit echt hebben meegemaakt, en we vieren hier een feest”, zei Hughes, die Black is. . “Voordat dit alles in de media en het nieuws gebeurde, hadden we klanten met zorgen. Veel van hen willen het gewoon niet vieren op een plek waar zoveel pijn en negatieve dingen zijn gebeurd op hun achtergrond en op onze achtergrond. ”

Bruiloften kunnen een grote zaak zijn voor plantage-locaties. Nottoway adverteert bijvoorbeeld dat sommige van zijn mooiste bruiloftspakketten $ 15.000 kunnen kosten.

Oak Alley Plantation, die wordt gerund door een non-profitorganisatie, heeft de afgelopen jaren steeds meer afgezien van het organiseren van bruiloften en evenementen na sluitingstijd, nadat ze in verschillende films en zelfs een Beyoncé-videoclip te zien was. Maar het nabijgelegen Oak Alley Restaurant and Inn – eigendom van de afstammelingen van de vorige eigenaar van de plantage – organiseert nog steeds bruiloften en meer.

Voor degenen die eigendommen vermijden die verband houden met slavernij, kan het moeilijk zijn om te zeggen waar om de grens te trekken. Niet elke historische plaats met een slaven- of bediendenverblijf was een plantage.

Ras en religieus in New Orleans, bijvoorbeeld, heeft slavenverblijven, net als Rip Van Winkle Gardens in New Iberia. locaties, zoals Southern Oaks in New Orleans, of White Oak in Baton Rouge, hebben in het verleden het woord plantage in hun branding opgenomen – toen de term grootsheid meer inhield dan controverse. Maar beide zijn in de afgelopen eeuw gebouwd en hebben nooit slaven gehuisvest.

“Je krijgt een gevoel over je – het is onbeschrijfelijk dat mensen dit echt hebben meegemaakt, en we zijn hier aan het vieren. “

– Amaya Hughes, mede-eigenaar van Life of the Party Events

Joy Banner , communicatiedirecteur voor Whitney Plantation, zei dat ze deze zomer overspoeld is met telefoontjes van mensen die vroegen waarom plantagebruiloften populair blijven en of Whitney het daar niet mee eens is. Banner, een afstammeling van slaven in Whitney, verzet zich tegen hen. Ze raadt iedereen aan die overweegt te trouwen op een plantage “Incidents in the Life of a Slave Girl”, een autobiografie van slaven uit 1861, te lezen.

De non-profitorganisatie van het Whitney Institute organiseert over het algemeen geen “bruiloften”, maar biedt zijn site wel aan voor bepaalde gelegenheden die niet profiteren van de schoonheid van het grote huis. Ze hebben paren waarvan de voorouders in het gebied tot slaaf waren gemaakt, toegestaan om te trouwen in de Antioch Baptist Church op het terrein van de plantage. De historische kerk, ooit gevestigd in Paulina, werd gebouwd door voormalige slaven van de River Road Plantations, die eraan begonnen te werken in 1868. Ze hebben ook concerten in de kerk gehouden.

Rogers zei dat het belangrijk is om te onthouden dat, hoewel plantages ooit werkkampen waren, ze ook plaatsen waren van enorme veerkracht en weerstand, en dat is het waard om gevierd te worden.

Op de Laura-plantage in Vacherie stemde Marmillion ermee in en zei dat plantages de bezoekers eraan moesten herinneren dat de menselijke geest zegevierde te midden van zoveel ellende. Tot slaaf gemaakte mensen gaven geloof, tradities en zelfs recepten door die nog steeds zinvol zijn voor hun nakomelingen – en aan de wereld als geheel.Laura Plantation organiseert over het algemeen ook geen bruiloften, hoewel het terrein en de tuinen in het verleden zijn gebruikt voor een bruiloft of twee en enkele andere evenementen.

Onder hen: een familiereünie afgelopen zomer voor honderden nakomelingen van een vrouw genaamd Clémence, geboren in 1859 op Laura Plantation. Haar moeder was een tiener Creoolse slaaf. Haar vader was een 66-jarige blanke man die deel uitmaakte van de familie die de plantage runde.

NUANCE UITNODIGEN

Marmillion heeft het tot haar levensmissie gemaakt om iedereen te identificeren die ooit op Laura Plantation heeft gewoond, waar de ouders van Fats Domino waren geboren. Toen ze naar Parijs vloog om enkele familieleden van de naamgenoot van de plantage, Laura Locoul, te ontmoeten, snikte ze bij het zien van een foto die ze onmiddellijk kon identificeren als Lucy, een slaaf die ze jarenlang had onderzocht en wiens verhaal veel voorkomt in rondleidingen.

Joseph Dunn, de marketing- en public relations-directeur van Laura, vertelt graag over de moeilijke geschiedenis aan bezoekers en laat ze hun eigen oordeel vellen over de historische figuren in plaats van ze te vertellen wat ze zouden moeten denken. Zoals hij aan toeristen uitlegt, werden de relaties tussen slavenhouders en slaven bijzonder gecompliceerd. Dat is niet uniek voor Laura Plantation, maar niet alle plantages hebben zoveel details verzameld – en waren bereid om te delen – over zowel de blanke als de zwarte mensen die ooit op hun eigendommen woonden.

Sommige slaven raakten bijzonder verstrengeld met het dagelijkse leven van hun slaven – zoals Lucy, wiens eigenaren haar meenamen toen ze naar Parijs verhuisden. Anderen brachten hun leven door in de suikerrietvelden en werden gebrandmerkt als vee om te voorkomen dat ze wegliepen.

Het verdiepen in de genuanceerde geschiedenis kostte in eerste instantie een prijs, maar Dunn en Marmillion zeiden dat ze geloven dat het de deur heeft geopend voor hun huidige succes.

“We voelden ons alsof veel plaatsen nodig waren om je een luchtig verhaal te vertellen, zei Marmillion.”We maakten ruzie met reisorganisaties over de lengte van onze reizen omdat ze rondleidingen van 20 minuten wilden.”

Marmillion ziet haar onderzoek naar de geschiedenis van slaven als een zeer persoonlijke vorm van herstelbetalingen voor nakomelingen van slaven, die krijgen vaak te horen dat er weinig bekend is over hun voorouders.

Aangezien sommige plantages hebben geprobeerd een groter publiek aan te spreken hetzelfde geldt voor de River Parishes Tourist Commission, die onlangs haar slogan New Orleans Plantation Country liet vallen.

De commissie had het al jaren opnieuw geëvalueerd, maar ze versnelde de verandering tijdens de protesten van deze zomer voor raciale gerechtigheid. Recente onderzoeken hadden aangetoond dat de slogan een afknapper was voor zowel zwarte bezoekers als jongere mensen die “niet geïnteresseerd waren in wat leek op een positieve draai aan Amerikas donkerste hoofdstuk”, zei uitvoerend directeur Buddy Boe.

“We hebben het binnen drie weken gedaan omdat het zo belangrijk was,” zei Boe. “We wisten dat er geen betere tijd was.”

Boe benadrukte echter dat hij niet bezig is met het vertellen van plantage-eigenaren hoe ze hun eigendommen op de markt moeten brengen, wat ze tijdens tours moeten opnemen en of ze bruiloften. Hij bood een analogie aan van een suikerpot en een suikerpot, waarvan de ene werd genoten door de slaven, de andere bezweet door de mensen die ze in slavernij hielden.

“Ze bestonden allebei, en ze moeten allebei ervaren worden, “zei hij.

” Mijn eigen voorouders, ze hebben meer te verduren gehad dan dat en dat hebben ze overwonnen. “

– Jessica Smith, Oak Alley Plantation-gids

Bij Oak Alley betekende het geven van de volledige breedte van de ervaring betekende het corrigeren van langdurige folklore die een mysterieuze Franse kolonist plantte begin 18e eeuw de iconische 28 eiken van het huis – een mythe die nog steeds op internet voorkomt. Volgens het laatste onderzoek van de plantage werden de eiken naar het landgoed vervoerd en vervolgens tussen 1820 en 1840 geplant.

Van slaven die daar werkten, wordt aangenomen dat ze ze hebben geplant en gevoed tot het ansichtkaart-ready beeld dat bezoekers vandaag begroet.