Consequentialisme

UtilitarismeEdit

De natuur heeft de mensheid onder het bestuur van twee soevereine meesters geplaatst , pijn en plezier. Het is alleen aan hen om aan te geven wat we moeten doen, en om te bepalen wat we zullen doen. Enerzijds wordt de maatstaf van goed en kwaad, anderzijds de keten van oorzaken en gevolgen, aan hun troon vastgemaakt. Ze besturen ons in alles wat we doen, in alles wat we zeggen, in alles wat we denken …

– Jeremy Bentham, The Principles of Morals and Legislation (1789) Ch I, p 1

Samenvattend stelt Jeremy Bentham dat mensen worden gedreven door hun belangen en hun angsten, maar dat hun belangen voorrang hebben op hun angsten; hun belangen worden behartigd in overeenstemming met hoe mensen de mogelijke consequenties van hun belangen zien. Geluk wordt in dit verslag gedefinieerd als het maximaliseren van plezier en het minimaliseren van pijn. Men kan stellen dat het bestaan van fenomenaal bewustzijn en “qualia” vereist is om de ervaring van plezier of pijn een ethische betekenis te geven.

Historisch gezien is hedonistisch utilitarisme het paradigmatische voorbeeld van een consequentialistische moraaltheorie. Deze vorm van utilitarisme stelt dat het gaat om het totale geluk; het geluk van iedereen, en niet het geluk van een bepaald persoon. John Stuart Mill stelde in zijn uiteenzetting van hedonistisch utilitarisme een hiërarchie van genoegens voor, wat betekent dat het najagen van bepaalde soorten plezier hoger wordt gewaardeerd dan het najagen van andere genoegens. Sommige hedendaagse utilitaristen, zoals Peter Singer, houden zich echter bezig met het maximaliseren van de bevrediging van voorkeuren, vandaar het preferentie-utilitarisme. Andere hedendaagse vormen van utilitarisme weerspiegelen de vormen van consequentialisme die hieronder worden beschreven.

Regel consequentialisme Bewerken

In het algemeen richten consequentialistische theorieën zich op acties. Dit hoeft echter niet het geval te zijn. Regel consequentialisme is een theorie die soms wordt gezien als een poging om consequentialisme te verzoenen met deontologie, of op regels gebaseerde ethiek – en in sommige gevallen wordt dit gesteld als een kritiek op regel consequentialisme. Net als deontologie houdt regel consequentialisme van mening dat moreel gedrag het volgen van bepaalde regels inhoudt. Het regelconsequentialisme kiest echter regels op basis van de consequenties die de selectie van die regels heeft. Regel consequentialisme bestaat in de vorm van regel utilitarisme en regel egoïsme.

Verschillende theoretici zijn verdeeld over de vraag of de regels de enige bepalende factor zijn voor moreel gedrag of niet. Robert Nozick was bijvoorbeeld van mening dat een bepaalde set minimale regels, die hij ‘side-constraints’ noemt, nodig is om passende maatregelen te kunnen nemen. Er zijn ook verschillen in hoe absoluut deze morele regels zijn. Dus, hoewel de zijbeperkingen van Nozick absolute gedragsbeperkingen zijn, stelt Amartya Sen een theorie voor die het belang van bepaalde regels erkent, maar deze regels zijn niet absoluut. Dat wil zeggen dat ze kunnen worden geschonden als strikte naleving van de regel zou leiden tot veel meer ongewenste gevolgen.

Een van de meest voorkomende bezwaren tegen regel-consequentialisme is dat het onsamenhangend is, omdat het gebaseerd is op het consequentialistische principe dat waar we ons zorgen over moeten maken, het maximaliseren van het goede is, maar dan vertelt het ons om niet te handelen om het goede te maximaliseren, maar om regels te volgen (zelfs in gevallen waarin we weten dat het overtreden van de regel betere resultaten kan opleveren).

In Ideal Code, Real World, vermijdt Brad Hooker dit bezwaar door zijn vorm van regel-consequentialisme niet te baseren op het ideaal van het maximaliseren van het goede. Hij schrijft:

Het beste argument voor regel-consequentialisme is niet dat het voortkomt uit een overkoepelende toewijding om het goede te maximaliseren. Het beste argument Wat regel-consequentialisme betreft, is dat het beter werk levert dan zijn rivalen door onze morele overtuigingen te matchen en samen te brengen, en ons ook hulp te bieden bij onze morele meningsverschillen en onzekerheden.

Derek Parfit beschreef Hookers boek als de “beste verklaring en verdediging, tot dusver, van een van de belangrijkste morele theorieën.”

State consequentialismEdit

Het is de taak van de welwillende man om te proberen te promoten wat gunstig is voor de wereld en om te elimineren wat schadelijk is, en om een model voor de wereld te bieden. Welke voordelen hij zal behalen; wat de mensen niet ten goede komt, laat hij met rust.

– Mozi, Mozi (5e eeuw v.Chr.) Deel I

State consequentialism, ook bekend als Mohist consequentialism, is een ethische theorie dat de morele waarde van een actie beoordeelt op basis van hoeveel het bijdraagt aan het welzijn van een staat. Volgens de Stanford Encyclopedia of Philosophy is het mohistische consequentialisme, daterend uit de 5e eeuw v.Chr., S werelds vroegste vorm van consequentialisme, een opmerkelijk verfijnde versie gebaseerd op een veelvoud van intrinsieke goederen die worden beschouwd als constitutief voor het menselijk welzijn. / p>

In tegenstelling tot het utilitarisme, dat nut beschouwt als het enige morele goed, “zijn de basisgoederen in het Mohistische consequentialistische denken … orde, materiële rijkdom en toename van de bevolking”. Tijdens de tijd van Mozi, oorlog en hongersnood kwamen veel voor, en bevolkingsgroei werd gezien als een morele noodzaak voor een harmonieuze samenleving. De materiële rijkdom van het mohistische consequentialisme verwijst naar basisbehoeften, zoals onderdak en kleding; en orde verwijst naar Mozi s standpunt tegen oorlog en geweld, die hij als zinloos beschouwde en een bedreiging voor de sociale stabiliteit. In The Cambridge History of Ancient China schrijft Stanford-sinoloog David Shepherd Nivison dat de morele goederen van mohisme met elkaar verbonden zijn: meer fundamentele rijkdom, dan meer reproductie; meer mensen, dan meer productie en rijkdom … als mensen er genoeg hebben, zouden ze dat doen wees goed, kinderlijk, vriendelijk, enzovoort, zonder problemen. “

De Mohisten geloofden dat moraliteit gebaseerd is op” het bevorderen van het voordeel van allen onder de hemel en het elimineren van schade voor allen onder de hemel “. In tegenstelling tot de opvattingen van Jeremy Bentham is het consequentialisme van de staat niet utilitair omdat het niet hedonistisch of individualistisch is. Het belang van resultaten die goed zijn voor de gemeenschap weegt zwaarder dan het belang van individueel plezier en pijn. De term staatconsequentialisme is ook toegepast op de politieke filosofie van de confucianistische filosoof Xunzi. Aan de andere kant wordt “wetticist” Han Fei “bijna volledig gemotiveerd vanuit het standpunt van de heerser.”

Ethisch egoïsmeEdit

Ethisch egoïsme kan worden opgevat als een consequentialistische theorie volgens welke de gevolgen voor de individuele actor belangrijker worden geacht dan enig ander resultaat. Egoïsme zal dus handelingen voorschrijven die gunstig, schadelijk of neutraal kunnen zijn voor het welzijn van anderen. Sommigen, zoals Henry Sidgwick, beweren dat een zekere mate van egoïsme het algemene welzijn van de samenleving bevordert om twee redenen: omdat individuen weten hoe ze zichzelf het beste kunnen behagen, en omdat als iedereen een sobere altruïst zou zijn, het algemene welzijn onvermijdelijk zou afnemen.

Ethisch altruïsme Bewerken

Ethisch altruïsme kan worden gezien als een consequentialistische theorie die voorschrijft dat een individu acties onderneemt die voor iedereen de beste gevolgen hebben behalve voor hemzelf. Dit werd bepleit door Auguste Comte, die de term altruïsme bedacht, en wiens ethiek kan worden samengevat in de zin “Leef voor anderen”.

Gevolgtreden op twee niveaus Bewerken

De twee- benadering houdt in dat men kritisch redeneert en alle mogelijke gevolgen van iemands daden in overweging neemt alvorens een ethische beslissing te nemen, maar teruggrijpt op algemeen betrouwbare morele regels wanneer men niet in staat is om een stapje terug te doen en het dilemma als geheel te onderzoeken. praktijk, staat dit gelijk aan het vasthouden aan regel consequentialisme wanneer men alleen op een intuïtief niveau kan redeneren, en consequentialisme handelen wanneer men in een positie is om afstand te nemen en te redeneren op een meer kritisch niveau.

Dit standpunt kan worden beschreven als een verzoening tussen act consequentialisme – waarbij de moraliteit van een actie wordt bepaald door de effecten van die actie – en regel consequentialisme – waarbij moreel gedrag wordt afgeleid uit het volgen van regels die tot positieve resultaten leiden.

De benadering op twee niveaus voor consequent ialisme wordt meestal geassocieerd met RM Hare en Peter Singer.

Motief consequentialisme Bewerken

Een andere consequentialistische versie is motief consequentialisme, dat kijkt of de stand van zaken die voortvloeit uit het motief om te kiezen een actie is beter of minstens zo goed als elk van de alternatieve stand van zaken die zou zijn voortgekomen uit alternatieve acties. Deze versie geeft relevantie aan het motief van een handeling en koppelt dit aan de gevolgen ervan. Een handeling kan dus niet fout zijn als de beslissing om te handelen gebaseerd was op een juist motief. Een mogelijke gevolgtrekking is dat men niet de schuld kan krijgen van verkeerde oordelen als de motivatie was om goed te doen.

Negatief consequentialisme Bewerken

De meeste consequentialistische theorieën zijn gericht op het promoten van een of andere goede consequentie. Negatief utilitarisme schetst echter een consequentialistische theorie die zich uitsluitend richt op het minimaliseren van slechte gevolgen.

Een groot verschil tussen deze twee benaderingen is de verantwoordelijkheid van de agent.Positief consequentialisme vereist dat we zorgen voor een goede gang van zaken, terwijl negatief consequentialisme vereist dat we slechte zaken vermijden. Sterkere versies van negatief consequentialisme vereisen actieve interventie om slechte schade te voorkomen en bestaande schade te verlichten. In zwakkere versies is een eenvoudige verdraagzaamheid van handelingen die anderen schade toebrengen, voldoende. Een voorbeeld hiervan is het slippery-slope-argument, dat anderen aanmoedigt om een bepaalde handeling te vermijden, omdat het uiteindelijk tot ongewenste gevolgen kan leiden.

Vaak beweren negatieve consequentialistische theorieën dat het verminderen van lijden meer is belangrijker dan het vergroten van plezier. Karl Popper, bijvoorbeeld, beweerde dat “vanuit moreel oogpunt, pijn niet kan worden gecompenseerd door plezier”. (Hoewel Popper niet per se een consequentialist is, wordt dit opgevat als een klassieke verklaring van negatief utilitarisme.) Bij het overwegen van een theorie van rechtvaardigheid kunnen negatieve consequentialisten een over de gehele staat of wereldwijd reikend principe gebruiken: de vermindering van lijden (voor de kansarmen) is waardevoller dan meer plezier (voor de welgestelden of luxe).

Handelingen en nalatigheden Bewerken

Aangezien puur consequentialisme inhoudt dat een handeling uitsluitend op het resultaat moet worden beoordeeld, zijn de meeste consequentialistische theorieën oordelen dat een opzettelijke handeling niet verschilt van een opzettelijke beslissing om niet te handelen. Dit staat in contrast met de “doctrine van handelingen en nalatigheden”, die wordt gehandhaafd door sommige medische ethici en sommige religies: het stelt dat er een aanzienlijk moreel onderscheid is tussen handelingen en opzettelijke nalatigheden die tot hetzelfde resultaat leiden. Dit contrast komt naar voren in kwesties als vrijwillige euthanasie.

Actualisme en mogelijkheidEdit

De normatieve status van een handeling hangt af van de gevolgen ervan volgens het consequentialisme. De gevolgen van de acties van een agent kunnen andere acties van deze agent omvatten. Actualisme en mogelijheid zijn het oneens over hoe latere mogelijke acties de normatieve status van de huidige actie door dezelfde agent beïnvloeden. Actualisten stellen dat het alleen relevant is wat de agent later daadwerkelijk zou doen om de waarde van een alternatief te beoordelen. Possibilists daarentegen zijn van mening dat we ook rekening moeten houden met wat de agent zou kunnen doen, zelfs als ze het niet zou doen.

Neem bijvoorbeeld aan dat Gifre de keuze heeft tussen twee alternatieven, een koekje eten of niets eten. Nadat hij het eerste koekje had gegeten, kon Gifre stoppen met het eten van koekjes, wat het beste alternatief is. Maar nadat hij één koekje had geproefd, zou Gifre vrijuit besluiten om koekjes te blijven eten totdat de hele zak op is, wat resulteren in vreselijke buikpijn en zou het slechtste alternatief zijn. Helemaal geen koekjes eten, aan de andere kant, zou het op een na beste alternatief zijn. Nu is de vraag: moet Gifre het eerste koekje eten of niet? bezorgd over de daadwerkelijke gevolgen. Volgens hen zou Gifre helemaal geen koekjes moeten eten, omdat dit beter is dan het alternatief dat leidt tot buikpijn. Possibilisten zijn echter van mening dat de best mogelijke manier van handelen is het eten van het eerste koekje en dit is daarom wat Gifre zou moeten doen.

Een contra-intuïtief gevolg van actualisme is dat actoren morele verplichtingen kunnen vermijden door simpelweg een imperfect moreel karakter te hebben. Een lui persoon zou bijvoorbeeld het afwijzen van een verzoek om een vriend te helpen kunnen rechtvaardigen door te argumenteren dat ze, vanwege haar luie karakter, het werk toch niet zou hebben gedaan, zelfs niet als ze het verzoek had geaccepteerd. Door het aanbod meteen af te wijzen, ze slaagde er in ieder geval in om niemand tijd te verspillen. Actualisten zouden haar gedrag zelfs prijzenswaardig kunnen vinden, aangezien ze deed wat ze volgens het actualisme had moeten doen. Dit schijnt een zeer gemakkelijke manier te zijn om “van de haak te raken”, die door mogelijk wordt vermeden. Maar het mogelijk maken moet het bezwaar onder ogen zien dat het in sommige gevallen sancties oplegt en zelfs aanbeveelt wat eigenlijk tot de slechtste uitkomst leidt.

Douglas W. Portmore heeft gesuggereerd dat deze en andere problemen van actualisme en mogelijkheid kunnen worden vermeden door beperken wat telt als een echt alternatief voor de agent. Volgens hem is het een vereiste dat de agent rationele controle heeft over de gebeurtenis in kwestie. Bijvoorbeeld, slechts één koekje eten en daarna pas stoppen is een optie voor Gifre als ze het rationele vermogen heeft om haar verleiding te onderdrukken om door te gaan met eten. Als de verleiding niet te onderdrukken is, wordt deze handelwijze niet als een optie beschouwd en is daarom niet relevant om te beoordelen wat het beste alternatief is. Portmore suggereert dat, gezien deze aanpassing, we de voorkeur zouden moeten geven aan een weergave die zeer nauw verband houdt met het mogelijk maken dat maximalisme wordt genoemd.