Wat is Cap and Trade?
Cap and trade is een veelgebruikte term voor een regelgevingsprogramma van de overheid dat is ontworpen om het totale niveau van emissies van bepaalde chemicaliën, met name kooldioxide, als gevolg van industriële activiteit te beperken of te beperken.
Voorstanders van cap and trade beweren dat het een smakelijk alternatief is voor een koolstofbelasting. Beide maatregelen zijn pogingen om milieuschade te verminderen zonder de industrie onnodige economische problemen te bezorgen.
Belangrijkste afhaalrestaurants
- Cap-and-trade-energieprogrammas zijn bedoeld om de vervuiling geleidelijk te verminderen door bedrijven te stimuleren om in schone alternatieven te investeren.
- De overheid geeft een bepaald aantal vergunningen af aan bedrijven die een limiet voor kooldioxide-uitstoot.
- Bedrijven die de limiet overschrijden, worden belast, terwijl bedrijven die hun uitstoot verminderen, ongebruikte kredieten mogen verkopen of verhandelen.
- De totale limiet (of limiet) voor vervuilingskredieten daalt boven tijd, waardoor bedrijven worden gestimuleerd om goedkopere alternatieven te vinden.
- Critici zeggen dat limieten te hoog kunnen worden vastgesteld en bedrijven een excuus kunnen geven om niet te lang in schonere alternatieven te investeren.
De basisprincipes van Cap en Trade
Een cap-and-trade-programma kan op een aantal manieren werken, maar hier zijn de basisprincipes. Een overheid geeft een beperkt aantal jaarvergunningen af waarmee bedrijven een bepaalde hoeveelheid kooldioxide mogen uitstoten. De totale toegestane hoeveelheid wordt zo het “plafond” voor emissies. Bedrijven worden belast als ze een hogere uitstoot produceren dan toegestaan is. Bedrijven die hun uitstoot verminderen, kunnen ongebruikte vergunningen verkopen of verhandelen aan andere bedrijven.
Maar de overheid verlaagt het aantal vergunningen elk jaar, waardoor het totale emissieplafond wordt verlaagd . Dat maakt de vergunningen duurder. Bedrijven worden na verloop van tijd gestimuleerd om in schone technologie te investeren, aangezien deze goedkoper wordt dan het kopen van vergunningen.
Cap and Trade: voors en tegens
De limiet -en-handelssysteem wordt soms omschreven als een marktsysteem. Dat wil zeggen, het creëert een ruilwaarde voor emissies. De voorstanders ervan betogen dat een cap-and-trade-programma bedrijven stimuleert om te investeren in schonere technologieën om te voorkomen dat ze vergunningen kopen die elk jaar duurder worden.
Tegenstanders stellen dat dit zou kunnen leiden tot een overproductie van verontreinigende stoffen tot aan de maximale niveaus die de overheid elk jaar vaststelt. Ze voorspellen dat de toegestane niveaus te royaal kunnen worden ingesteld, waardoor de overgang naar schonere energie in feite wordt vertraagd.
Uitdagingen voor Cap and Trade
Een probleem bij het vaststellen een cap-and-trade-beleid is of een overheid het juiste plafond zou opleggen aan de producenten van emissies. Een te hoge limiet kan leiden tot nog hogere emissies, terwijl een te lage limiet zou worden gezien als een last voor de industrie en een kostenpost die zou worden doorberekend aan de consument.
Milieuactivisten beweren dat een cap-and-trade-programma per definitie een zekere manier is om de actieve levensduur van vervuilende faciliteiten te verlengen door bedrijven toe te staan jarenlang actie te ondernemen totdat het economisch niet haalbaar wordt.
Cap and Trade Voorbeelden
In 2005 heeft de Europese Unie (EU) s werelds eerste internationale cap-and-trade-programma opgezet met als doel de CO2-uitstoot te verminderen. In 2019 schatte de EU dat er tegen 2020 een reductie van 21% zou zijn in de uitstoot van sectoren die onder het systeem vallen.
Tijdens de regering van de Amerikaanse president Barack Obama werd een rekening voor schone energie dat inclusief een cap-and-trade-programma werd geïntroduceerd in het Congres, dat uiteindelijk werd goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden, maar zelfs nooit tot stemming kwam in de Senaat.
De staat Californië heeft in 2013 zijn eigen cap-and-trade-programma geïntroduceerd. Het programma was aanvankelijk beperkt tot minder dan 400 bedrijven, waaronder energiecentrales, grote industriële fabrieken en brandstof distributeurs. Het doel is dat die bedrijven de uitstoot van kooldioxide tegen 2020 met 16% verminderen.