Andrew heeft een grote belangstelling voor alle aspecten van poëzie en schrijft uitgebreid over het onderwerp. Zijn gedichten worden online en in druk gepubliceerd.
Gwendolyn Brooks en een samenvatting van We Real Cool
We Real Cool is een gedicht over de identiteit van een groep tieners, zwarte mannen, pool spelen in de Golden Shovel. Ze zouden zwart zijn, zoals de dichter Gwendolyn Brooks, maar het gedicht kan gaan over elke groep opstandige jongeren waar dan ook, of ze nu blank of vrouwelijk zijn.
Het werd geschreven in 1959 en voor het eerst gepubliceerd in de jaren 1960 deel The Bean Eaters. We Real Cool raakte een snaar en werd meteen gezien als een baanbrekende klassieker. Het is nog steeds erg populair en veroorzaakt veel discussie onder jongeren.
Het is de gewaagde combinatie van taal en ritme die dit gedicht onderscheidt. Op papier ziet het er al te simpel uit, maar als je een beetje gaat dieper in de syntaxis en benadruk dat dit gedicht veel te bieden heeft.
- Om een beter begrip te krijgen van hoe het gedicht werkt, is het misschien beter om te luisteren naar de twee mensen die het gedicht op de video reciteren op het einde van deze analyse. Let op het verschil in weergave en de toon. De ene is licht, de andere donker.
We Real Cool is skeletachtig van vorm maar heeft veel spieren. vragen. Wie zijn bijvoorbeeld de “wij”? Ze moeten zeker jong zijn, want ze zijn cool, echt cool, wat precies betekent wat? Extreem gekoeld? Anti-establishment? Modieus omdat ze ‘buiten de mainstream vallen?
Gwendolyn Brooks vond dat het gedicht zachtjes moest worden voorgelezen, omdat het‘ wij ’‘ klein, piekerig, zwak argumentatief ’was omdat de jonge mannen niet zo zeker van zichzelf zijn. Interessant.
Dit is een gedicht dat tegen de stroom in gaat. Vol met monosyllabels en eindstops, de korte lijnen zijn als een dreunende trommel, twee sterke beats en een zwak om te volgen, totdat het laatste couplet vervaagt in het donker, als een uitgebrande komeet.
We Real Cool
DE ZWEMBADSPELERS.
ZEVEN AAN DE GOUDEN SCHOP.
We zijn echt cool. We zijn van school gegaan. We zullen laat op de loer liggen. We
Sla direct toe. We
Zingen zonde. We
Thin gin. We
Jazz June. We gaan binnenkort dood.
Analyse van We Real Cool
We Real Cool omvat in zijn 8 regels het hele leven van een tienerbende , van hun kalmte tot hun ondergang. Het zou een motto kunnen zijn, het zou een lied, een gezang, een lyrische woede tegen de machten kunnen zijn.
Het heeft eindrijm en interne rh yme dat technisch vol is – cool / school, sin / gin en het repetitieve We; dit is een rijm dat samenbindt en stevig vasthoudt, wat doet denken aan de broederschap van de bende. Het gedicht is niet te lang om eentonigheid te veroorzaken.
De toon is er een van uitdagendheid en koppige trouw aan de bende. Dit is een groep buitenstaanders die liever pool dan school, die afhaakt om serieus te studeren. Late alcoholische avonden op straat lijken veel meer de voorkeur te hebben boven saaie nachten.
Lijnonderbrekingen
De lijnonderbrekingen – wanneer een rij het einde bereikt en een nieuwe begint – zijn een goed voorbeeld van enjambment, wanneer er geen interpunctie is en de betekenis van regel naar regel wordt overgedragen. De lezer wordt zich acuut bewust van deze speciale regeleinde naarmate het gedicht vordert.
- En hoe zit het met dat ooit aanwezige Wij? In de woorden van de dichter zelf zette ze de Wij aan het einde van de regels om de nadruk te leggen “zodat de lezer ze die kleine fractie van een seconde” aandacht kon geven “.
- Gwendolyn Brooks dacht dat de jongens zich ongewenst voelden (door familie en samenleving) en daarom vormden ze het gedicht met hen in absolute focus.
- De natuurlijke pauze na We hebben de neiging om de gedachten van de lezer fractioneel te laten blijven hangen. Dit versterkt de banden tussen de poolspelers en geeft een gevoel van bravoure en kloppen op de borst.
De mix van lange en korte klinkers zorgt voor een intense verbale ervaring voor de lezer. Denk maar aan de titel We Real Cool, die lang en uitgesponnen is, zet dit dan af met dunne gin en zing sin bijvoorbeeld, voordat de laatste regel weer terugkeert naar lange klinkers: We sterven binnenkort.
Wat denkt de lezer van deze poolspelers die trots lijken te zijn op het feit dat ze de school hebben verlaten, ontsnappen aan de verveling van het onderwijs en misschien het risico lopen op werkloosheid en de kans om een eerlijke dollar te verdienen?
En het alliteratieve dat op de loer ligt, heeft een negatieve bijklank. Als een bende jongeren op de loer ligt, is de implicatie dat ze vroeg of laat in de problemen zullen komen en bij de wet bekend worden. Ze verspillen tijd en gooien hun jonge leven weg.
Rechtstreeks slaan is de biljartbal hard en waarachtig slaan – onschuldig genoeg in een potje pool – maar hoe zit het met het slaan van een vuist, de directe stoot, de no-nonsense prik, rechtse hoek? Dit gedicht brengt een soort dubbelzinnigheid met zich mee – de levensstijl van deze spelers is op zijn zachtst gezegd twijfelachtig.
En als ze zonde zingen, betekent dit dat ze dat ook zijn ingaan tegen alle religieuze waarheden waarmee ze naar voren kwamen?Ondermijnen ze het christelijk geloof en ondermijnen ze het christelijk geloof?
Ze mogen trouw zijn aan hun eigen eden en passies, ze kunnen buitenstaanders zijn, niet zoals de massa van de mainstream, maar er is ook het idee dat ze dat zijn een beetje zielig.
Meer analyse van We Real Cool
Pathos is één ding – gebaseerd op de mogelijkheid dat deze bende, deze coole poolspelers, in feite lege grappenmakers zijn en niets hebben substantieel te zeggen. Dus verdunnen ze gin, wat betekent dat ze goedkope alcohol drinken, ze doen wat de volwassenen doen en zullen waarschijnlijk blijven doen wat nodig is om de normaliteit te ontwijken.
- Maar de waarheid lijkt te zijn dat ze vertrouwen op het lot, en de spreker heeft hun nummer, dat is zeven, de gelukkigste van alle magische nummers zeggen ze niet? Bovendien is de plaats die ze bezoeken vernoemd naar een werktuig van de doodgraver, hoewel gemaakt van kostbaar goud, het materiaal dat wordt geassocieerd met ultieme bling.
Hun vermogen tot Jazz June lijkt een soort climax , want wat volgt is de dood, fysiek of spiritueel, een definitief achterlaten. Het woord jazz suggereert flitsend, excentriek, stijlvol, abstract – en ook geest, energie, pit – dit is de machowereld waarin de bende is binnengekomen, gewillig of niet.
De laatste regel is nog steeds schokkend, het collectief We kunnen bijna trots opscheppen over een voortijdige dood die logisch volgt op wat er eerder is gebeurd.
Zo eindigt een dramatisch gedicht dat, in 8 regels, een miniatuurtragedie is: de zeven spelers sterven jong, te jong, en allemaal vanwege?
Bronnen
Norton Anthology, Norton, 2005
© 2017 Andrew Spacey
Andrew Oram uit Arlington, Massachusetts op 15 maart 2020:
Bedankt voor de bedachtzame en vele commentaar op dit terecht beroemde gedicht. Ik wil een cruciaal element toevoegen dat ik zie in het centrale woord wij: het geeft aan dat het trieste lot van de jongeren wordt bepaald door krachten van buitenaf en op hen van toepassing is, ongeacht de individuele sterke punten of omstandigheden die ze hebben. Kortom, er is geen hoop voor deze mensen: ze worden alleen veroordeeld door hun aanwezigheid op deze plek, met hun ras, met de sociale omstandigheden om hen heen.