Alexandrië

Karakter van de stad

Alexandrië heeft lange tijd een speciale plaats ingenomen in de populaire verbeelding vanwege de associatie met Alexander en Cleopatra . Alexandrië speelde een belangrijke rol bij het behouden en overbrengen van de Helleense cultuur naar de bredere mediterrane wereld en was een smeltkroes van wetenschap, vroomheid en kerkelijke politiek in de vroegchristelijke geschiedenis. Hoewel beweerd wordt dat Alexandrië in verval is geraakt als gevolg van de verovering door moslim-Arabieren in de 7e eeuw n.Chr., Is een dergelijke verklaring misleidend. Terwijl het politieke primaat van de stad verloren ging toen de hoofdstad naar het binnenland werd verplaatst, bleef Alexandrië een belangrijk centrum van maritieme operaties, maritieme handel en ambachtelijke productie. Nog in de 15e eeuw bloeide de stad als doorvoerpunt in de handel tussen de Rode Zee en het Middellandse-Zeebekken.

Vanaf de 16e eeuw leed de stad echter aan een periode van langdurige achteruitgang als gevolg van epidemische ziekten en administratieve verwaarlozing; tegen het einde van de 18e eeuw waren de sporen van Alexandriës vroegere pracht grotendeels verdwenen. Tegen de tijd dat Franse troepen Egypte binnenvielen in 1798, was Alexandrië teruggebracht tot een stad met ongeveer 10.000 inwoners, vooral belangrijk vanwege zijn rol in Ottomaanse maritieme netwerken. De moderne stad bloeide in de 19e eeuw als een belangrijk centrum van de bloeiende katoenindustrie en had weinig gemeen met de oude metropool.

Alexandrië werd over het algemeen gekenmerkt door een culturele ambivalentie die inherent is aan de stad locatie – zich uitstrekkend langs een landtong met zijn rug naar Egypte en zijn gezicht naar de Middellandse Zee. Gedurende het grootste deel van zijn geschiedenis is Alexandrië dus een kosmopolitische stad gebleven, die evenzeer – of misschien meer – tot de bredere mediterrane wereld behoort als tot het achterland. De heropleving van de stad in de 19e eeuw bracht echter een ingrijpende verandering in de identiteit van de stad teweeg. Met de aanzienlijke toename van de landbouwexport, de toestroom van inheemse Egyptenaren naar de stad en de vorming en integratie van de Egyptische staat, raakte Alexandrië nauwer dan ooit tevoren verbonden met de Nijldal. Als gevolg hiervan werd het ook de plaats van een opkomend Egyptisch nationaal bewustzijn.

Vanaf het midden van de 18e eeuw zouden deze onderliggende veranderingen ongeveer een eeuw lang worden overschaduwd door de opkomst van de macht van een Levantijnse zakengemeenschap. Buitenlandse dominantie werd versterkt door de overlay van het Britse kolonialisme dat begon in 1882 en door de vorming van een door het buitenland gedomineerde gemeente in 1890. De kunsten bloeiden tijdens dit eeuwenlange intermezzo, en de stad heeft nog steeds mooie neoklassieke en art nouveau-architectuur die daarvan dateert periode. De literaire kant van de bloei van de stad wordt weerspiegeld in de werken van de in Alexandrië geboren Griekse schrijver Constantine Cavafy, die in zijn poëzie putte uit het legendarische verleden van Alexandrië. Evenzo werd het decadente kosmopolitisme van de buitenlandse gemeenschap in Alexandrië uitgebeeld door de Engelse schrijver Lawrence Durrell in zijn beroemde reeks romans, The Alexandria Quartet (1957-60). Een contrasterend beeld van de moderne stad wordt gegeven in Naguib Mahfouz’s Miramar (1967); Mahfouz novelle speelt zich af in het postkoloniale Alexandrië en biedt een blik op de stad als een integraal onderdeel van de Egyptische geschiedenis en samenleving. Dit integratieproces werd versneld na de revolutie van 1952, toen de meeste van de overgebleven buitenlandse inwoners vertrokken.

Aan het begin van de 21e eeuw bleef Alexandrië de tweede hoofdstad van Egypte. Het bleef een substantiële bijdrage leveren aan de nationale economie en was populair als zomervakantiebestemming.