Geografia
Togo, dwa razy większe od Maryland, leży na południowym wybrzeżu Afryki Zachodniej, granicząc od zachodu z Ghaną, a Burkina Faso z na północy i Benin na wschodzie. Linia brzegowa Zatoki Gwinejskiej o długości zaledwie 32 mil (51 km) jest niska i piaszczysta. Jedyny port znajduje się w Lomé. Wzgórza Togo przecinają środkową część.
Rząd
Republika przechodzi na wielopartyjne rządy demokratyczne.
Historia
Ludy woltów i Kwa byli najwcześniejszymi znanymi mieszkańcami. Ewe nastąpiła w XIV wieku, a Ane w XVIII wieku. Duńczycy zajęli te ziemie w XVIII wieku, ale do 1884 roku została założona jako niemiecka kolonia (Togoland). Obszar został podzielony między Brytyjczyków i Francuzów pod mandatem Ligi Narodów po I wojnie światowej, a następnie administrowany jako powiernictwo ONZ. Część brytyjska zagłosowała za przyłączeniem do Ghany. Część francuska stała się Togo, które ogłosiło niepodległość 27 kwietnia 1960 roku.
Pierwszy demokratycznie wybrany prezydent Togo, Sylvano Olympius, został obalony w 1963 roku. Został zastrzelony przez sierżanta Etiennea Eyademę próbował wspiąć się na mury ambasady amerykańskiej, aby ubiegać się o azyl. Rząd Nicolasa Grunitzkyego został obalony w bezkrwawym zamachu stanu 13 stycznia 1967 r., kierowany przez ppłk. Etienne Eyadema (obecnie gen. Gnassingbé Eyadema). Do rządzenia krajem powołano Komitet Pojednania Narodowego, ale w kwietniu Eyadema rozwiązał komitet i objął stanowisko prezydenta. Zawiesił konstytucję, zdelegalizował partie polityczne i stworzył kult osobowości wokół swojej prezydentury; jego oficjalna biografia opisuje go jako „siła natury”. Pod naciskiem Zachodu Eyadema zalegalizował partie opozycyjne w 1993 r., Ale pierwsze wielopartyjne wybory prezydenckie w sierpniu 1993 r. (Które dały Eyademie ponad 96% głosów) uznano za oszukańcze, podobnie jak jego reelekcja w 1998 r. Eyadema zmarł w lutym 2005 r. – był najdłużej urzędującym władcą w Afryce (38 lat). Dzień po jego śmierci wojsko powołało jego syna, Faure Gnassingbe, na jego kadencję. Gnassingbe objął urząd w lutym. 7 wśród silnego międzynarodowego potępienia. Pod presją wewnętrzną i zewnętrzną Gnassingbe ustąpił pod koniec tego miesiąca i zgodził się na wybory 24 kwietnia. Gwałtowne protesty otaczały wybory, a protesty te wzrosły po ogłoszeniu wyników: Gnassingbe zdobył 60% głosów, podczas gdy główny kandydat opozycji Bob Akitani otrzymał 38%. 4 maja Gnassingbe został zaprzysiężony. W czerwcu Gnassingbe mianował przywódcę opozycji Edema Kodjo na premiera.