Strategiczne rozmowy na temat ograniczenia zbrojeń

Z powstałego kompleksu porozumień (SALT I) najważniejszymi były Traktat w sprawie systemów pocisków przeciwbalistycznych (ABM) oraz Umowa przejściowa i Protokół o ograniczeniu strategicznej broni ofensywnej. Obie zostały podpisane przez Pres. Richard M. Nixon ze Stanów Zjednoczonych i Leonid Breżniew, sekretarz generalny Komunistycznej Partii Radzieckiej, w ZSRR 26 maja 1972 r. Na szczycie w Moskwie.

Traktat ABM regulował rakiety antybalistyczne, które teoretycznie mógłby zostać użyty do zniszczenia nadchodzących międzykontynentalnych pocisków balistycznych (ICBM) wystrzeliwanych przez drugie supermocarstwo. Traktat ograniczał każdą stronę do tylko jednego obszaru rozmieszczenia ABM (tj. Miejsca wystrzeliwania rakiet) i 100 pocisków przechwytujących. Ograniczenia te uniemożliwiły każdej ze stron obronę więcej niż niewielkiej części całego jej terytorium, a tym samym sprawiły, że obie strony były poddane odstraszającemu działaniu sił strategicznych drugiej strony. Traktat ABM został ratyfikowany przez Senat Stanów Zjednoczonych w dniu 3 sierpnia 1972 r. Umowa przejściowa spowodowała, że liczba między ICBM i pocisków balistycznych wystrzeliwanych z łodzi podwodnych (SLBM) każdej ze stron została zamrożona na obecne poziomy na pięć lat, w oczekiwaniu na negocjacje bardziej szczegółowej SALT II. Jako umowa wykonawcza nie wymagała ratyfikacji przez Senat Stanów Zjednoczonych, ale została zatwierdzona przez Kongres we wspólnej rezolucji.

Negocjacje SALT II otwarty pod koniec 1972 roku i kontynuowany przez siedem lat. Podstawowym problemem w tych negocjacjach była asymetria między siłami strategicznymi obu krajów, przy czym ZSRR skoncentrował się na pociskach z dużymi głowicami, podczas gdy Stany Zjednoczone opracowały mniejsze pociski o większej celności. Pojawiły się również pytania dotyczące nowych technologii w fazie rozwoju, kwestii definicji i metod weryfikacji.

Ostatecznie wynegocjowano, że traktat SALT II nałożył ograniczenia na liczbę strategicznych wyrzutni (tj. Pocisków, które można wyposażyć w wiele niezależnie kierowanych pojazdów powracających) w celu odroczenia czas, kiedy naziemne systemy międzykontynentalne międzykontynentalne międzykontynentalne obu stron staną się podatne na atak takich pocisków. Ograniczono liczbę MIRVed ICBM, MIRVed SLBM, ciężkich (tj. Dalekosiężnych) bombowców oraz całkowitą liczbę strategicznych wyrzutni. Traktat wyznaczył ogólny limit około 2400 wszystkich takich systemów uzbrojenia dla każdej strony. Traktat SALT II został podpisany przez Pres. Jimmy Carter i Breżniew w Wiedniu 18 czerwca 1979 r., A wkrótce potem został przedstawiony Senatowi USA do ratyfikacji. Jednak wznowione napięcia między supermocarstwami skłoniły Cartera do usunięcia traktatu z rozważań Senatu w styczniu 1980 roku, po sowieckiej inwazji na Afganistan. Stany Zjednoczone i Związek Radziecki dobrowolnie przestrzegały jednak limitów uzbrojenia uzgodnionych w SALT II w kolejnych latach. W międzyczasie wznowione negocjacje, które rozpoczęły się między dwoma supermocarstwami w Genewie w 1982 r., Przyjęły nazwę rozmów o redukcji zbrojeń strategicznych (START).