ORYGINALNY ARTYKUŁ

Seksowanie ludzkiej czaszki w procesie wyrostka sutkowatego

Determinação do sexo em crânios humanos através do processo mastóide

Luiz Airton Saavedra de Paiva; Marco Segre

Z Wydziału Medycyny Prawnej, Etyki Lekarskiej, Medycyny Społecznej i Zawodowej Szpitala das Clínicas, Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu São Paulo

STRESZCZENIE

CEL: Celem pracy była ocena znaczenia dla określenia płci pomiaru obszaru utworzonego przez projekcję kserograficzną 3 punktów kraniometrycznych związanych z wyrostkiem sutkowatym: porcji, asterii i wyrostka sutkowatego.
METODA: Analizie poddano 60 czaszek, 30 mężczyzn i 30 kobiet. Uzyskano kserograficzną kopię każdej strony czaszki. Na każdej kopii kserograficznej zaznaczono punkty kraniometryczne wyznaczające trójkąt. Wyznaczono powierzchnię (mm2) wytyczonego trójkąta z każdej strony czaszki (prawej (D) i lewej (E) strony) i obliczono łączną wartość tych wymiarów (T).
WYNIKI: Jeśli chodzi o właściwy obszar czaszki samców i samic, 60% wartości pokrywało się; dla lewego obszaru 51,67% pokrywało się, a dla całego obszaru 36,67% pokrywało się. Analiza różnic między płciami na badanych obszarach była istotna dla 3 obszarów. Jeśli chodzi o powierzchnię całkowitą, która jest preferowanym pomiarem ze względu na asymetrię między bokami czaszki, wartość średniej wyniosła 1505,32 mm2 dla czaszek męskich, co było wartością większą niż maksymalna wartość uzyskana dla czaszek samic. Wartość średniej dla czaszek samców wynosiła 1221,24 mm2, mniej niż wartość minimalna uzyskana dla czaszek samców.
WNIOSKI: Niniejsze badanie wykazuje znaczący wynik w 3 badanych obszarach (D), (E) i (T). Całkowite wartości powierzchni wykazują mniejsze nakładanie się wartości między płciami, a zatem mogą być używane do określania płci ludzkich czaszek. Dla badanej populacji wartości całkowitej powierzchni, które były większe lub równe 1447,40 mm2 należały do męskich crania (95% przedział ufności). Wartości dla tego obszaru, mniejsze lub równe 1260,36 mm2, należały do kobiet crania (95% ufności).

Deskryptory: medycyna sądowa. Antropologia sądowa. Antropometria. Mastoid. Cechy seksualne.

RESUMO

OBJETIVO: Avaliar a largância da medida da área formada pela projeção xerográfica de três pontos craniométricos relacionados ao processo mastóide, que são, o porion, o asterion eo mastoidale , na determininação do sexo em crânios humanos.
MÉTODO: Foram utilizados 60 crânios, sendo 30 masculinos e 30 femininos. De cada crânio foi realizada uma xerocópia de cada lado sendo assinalados os pontos craniométricos para demarcação de um triângulo. Foram utilizados os valores em mm3 da área do triângulo de cada lado (D) e (E), e o valor korespondente ao somatório dessas duas medidas (T).
WYNIKI: A sobreposição dos valores da área direita (D) entre os crânios masculinos e femininos foi de 60%, dos valores da área esquerda (E) foi de 51,67% e dos valores da área total (T) foi de 36,67%. A análise da diferença dos valores, entre os sexos, mostrou ser largativa nas três áreas estudadas. No estudo da área total (T), preferida devido à assimetria entre os lados da crânio, o valor médio para os crânios masculinos foi 1505,32 mm2, acima do valor máximo encontrado em crânios femininos. O valor médio para crânios femininos foi 1211,24 mm2, abaixo do valor mínimo encontrado em crânios masculinos.
WNIOSKI: O trabalho mostra uma maintativa diferença entre os valores nas três áreas de estudo, (D), (E) e (T). Os valores da área total (T) apresentam menor sobreposição entre os sexos devendo ser preferencialmente usados na determininação do sexo em crânios. Para a população em estudo, os valores da área total iguais ou superiores a 1447,40 mm2 largam, com nível de confiança igual ou superior a 95%, pertencerem os crânios ao sexo masculino. Para os valores da área total iguais ou inferiores a 1260,36 mm2, com nível de confiança igual ou superior a 95%, pertencem os crânios ao sexo feminino.

Descritores: Medicina legal. Antropologia Forense. Antropometria. Mastóide. Características sexuais.

WSTĘP

Historycznie rzecz biorąc, identyfikacja człowieka jest jednym z najtrudniejszych tematów, przed którymi stanął człowiek. Pojęcie tożsamości, z kilkoma istotnymi różnicami, jest tym samym, co twierdzenie Alvesa1, że tożsamość jest zbiorem cech fizycznych, funkcjonalnych lub psychicznych, normalnych lub patologicznych, które definiują jednostkę.

W dzisiejszych czasach człowiek identyfikacja jest uniwersalnym procesem opartym na zasadach naukowych, obejmującym głównie pobieranie odcisków palców, którego celem jest identyfikacja i rejestracja osób do celów identyfikacji cywilnej i karnej.Zdaniem Arbenz2, wykorzystanie wiedzy z antropologii fizycznej do celów medycyny sądowej to antropologia sądowa.

Identyfikacja szczątków ludzkich, gdy nie jest możliwe zastosowanie naukowej metody identyfikacji odcisków palców, wymaga badanie medycyny sądowej. Ten umiejętny proces, przeprowadzany przez koronera z wykorzystaniem wiedzy z innych dziedzin zawodowych, charakteryzuje identyfikację medyczno-prawną i opiera się na zastosowaniu wiedzy z antropologii sądowej.

Protokoły stosowania tej wiedzy przez autorzy w tej dziedzinie nie różnią się zbytnio. Określenie płci szkieletów stanowi ważny etap w wykonywaniu kryminalistycznych badań antropologicznych. Badania dotyczące determinacji płci opierają się na dymorfizmie między płciami, który występuje w większości ludzkich kości.

Reichs3 stwierdził, że zastosowanie niektórych istniejących metod badawczych odbywa się na dwa główne podejścia: poprzez komentarz i opis morfologii danych kości oraz wartości otrzymane za pomocą morfometrii, czyli innymi słowy, pomiaru tych kości. Podsumowanie głównych różnic w kościach, które prezentują dymorfizm między płciami, przedstawiają Bass4, Ubelaker5, Stewart6, Rathbum i Buikstra7 oraz Krogman i Íscan8.

Autorzy ci podkreślają dymorfizm miednicy i czaszki . Krogman i Íscan8 stwierdzają, że określenie płci, wieku i rasy w zbiorze 750 szkieletów było możliwe, przy poziomie niezawodności 100%, gdy cały szkielet był obecny, przy 95% niezawodności przy użyciu samej miednicy, 92% przy użyciu samą czaszkę, a 98% miednicę i czaszkę. To wyraźnie pokazuje znaczenie tych obszarów – szkieletu, miednicy i czaszki – dla określenia płci w sądowych badaniach antropologicznych.

Bass4 mówi, że czaszka jest prawdopodobnie drugim najlepszym obszarem szkieletu do określenia płci . Broca (1875) i Hoshi9 zasugerowali już, że po umieszczeniu czaszek na płaskiej powierzchni czaszki męskie spoczywają na wyrostkach sutkowatych, podczas gdy czaszki kobiet spoczywają na kłykciach potylicznych lub innych częściach czaszki. Wielu badaczy badało dymorfizm wyrostka sutkowatego między płciami za pomocą jego pomiarów, w postaci izolowanej lub produktu między jego wartościami, podkreślając ogólnie, że proces wyrostka sutkowatego jest większy u mężczyzn.

Wielu autorów, cytowanych przez Wahla i Henke10, podkreślało znaczenie skamieniałej części kości skroniowej i jej ogólne zachowanie w przypadku oparzenia. Zachowanie to występuje z dwóch powodów: zwartej struktury części skalistej i jej chronionego położenia u podstawy czaszki. Zatem ten obszar anatomiczny jest korzystny dla determinacji płci ze względu na swoje cechy kraniometryczne. Po dokładnym przeanalizowaniu dostępnej literatury możemy rozpoznać, co następuje:

1 – znaczenie czaszki dla determinacji płci;

2 – znaczenie kości skroniowej w badaniach antropologicznych ze względu na jej wytrzymałość i umiejscowienie, pozwalające zwykle na jej badanie w rozczłonkowanych lub spalonych czaszkach;

3 – zainteresowanie autorów od czasu ubiegłego wieku w badaniach procesu wyrostka sutkowatego w celu określenia płci, zarówno poprzez jego cechy morfologiczne (sposób opisowy), jak i jego pomiar (morfometria);

4 – poszukiwanie powiązanych wartości matematycznych z procesem wyrostka sutkowatego uzyskane technikami kraniometrycznymi, które lepiej pokazują dymorfizm między płciami;

5 – lepsze wyniki wykazane w badaniach, które wykorzystują wiele pomiarów zamiast izolowanego pomiaru wyrostka sutkowatego w celu określenia płci szkieletu;

6 – znaczące wyniki przedstawione w badania wykorzystujące dymorfizm między płciami korelacji między powierzchnią wyrostka sutkowatego a wytrzymałością wyrostka sutkowatego;

7 – niedobór brazylijskich badań narodowych wykorzystujących materiał naszego uzupełnić.

Zatem niniejsze badanie, które zostało przeprowadzone przy użyciu środków ogólnie dostępnych dla większości gabinetów lekarskich, opiera się na łatwo stosowaną metodologię i opartą na naszych archiwach antropologicznych.

METODY

W badaniu tym wykorzystano 60 czaszek, które znajdowały się w kolekcji Laboratorium Antropologii Sądowej „Setor de Perícias Médico-Legais „z Guarulhos w okresie od stycznia do lipca 1997 r. W tym badaniu czaszki (30 mężczyzn i 30 kobiet) uzyskano poprzez ekshumację zidentyfikowanych zwłok, które posiadały dane antropologiczne, w tym datę śmierci, płeć, wiek i kolor, który jest zarejestrowany w archiwach Municipal Cemetery Necropolis w Campo Santo, Guarulhos, São Paulo.

Do badania wybrano dorosłe czaszki osób w wieku 18 lub więcej lat, które nie miały zniszczenia okolicy wyrostka sutkowatego ani kości metopowej w okolicy punktów czaszkowo-metrycznych. Kopię kserograficzną każdej strony czaszki uzyskano standardową techniką, jak pokazano na ryc. 1. Badaną czaszkę trzymano na powierzchni kopiującej wspartej na 2 punktach:

a) boczna powierzchnia wyrostka sutkowatego;

b) łuk jarzmowy.

Celem proponowanej techniki było uzyskanie kopii kserograficznej z jak najmniejszymi zniekształceniami. Osiągnięto to poprzez oparcie wyrostka sutkowatego na powierzchni kopiarki.

Po wykonaniu kopii każda kopia kserograficzna została zidentyfikowana numerem identyfikacyjnym czaszki.

Urządzenie użyty do uzyskania kopii kserograficznych był model XEROX 5334.

Na każdej kopii kserograficznej zaznaczyliśmy następujące punkty kraniometryczne:

1 – Porion – najwyższy punkt boczny przewodu słuchowego zewnętrznego;

2 – Asterion – miejsce styku szwów jagnięcych, potyliczno-sutkowych i ciemieniowo-sutkowych;

3 – Mastoidale – najniższe punkt wyrostka sutkowatego.

Następnie narysowaliśmy trójkąt łączący te trzy punkty. Powstały trójkąt był przedmiotem naszych badań (ryc. 2). Po wyznaczeniu trójkąta przeniesiono na kalkę kreślarską i obliczono jego powierzchnię.

Wartości użyte w niniejszym badaniu, w mm2 , uzyskano poprzez obliczenie obszaru wyznaczonego trójkąta z każdej strony czaszki, prawej i lewej, zwanego odpowiednio prawym obszarem (D) i lewym obszarem (E), oraz wartości sumy tych 2 pomiarów, całkowitej powierzchni (T).

Decyzja o zastosowaniu wartości całkowitej powierzchni w badaniu została podjęta na podstawie dowodów uzyskanych przez Helmutha11, Schmitta i Saternusa12 oraz Demoulin13 na temat asymetrii wyrostka sutkowatego między boki czaszki.

WYNIKI

W grupie czaszek męskich znaleźliśmy wartości w Tabeli 1.

W grupie czaszek żeńskich znaleźliśmy wartości w tabeli 2.

Nakładanie się wartości prawego obszaru (D) między męską i żeńską czaszką wyniosło 60%. Nakładanie się wartości obszaru lewego (E) między czaszkami samców i samic wyniosło 51,67%. Nakładanie się wartości całkowitej powierzchni (T) między czaszkami samców i samic wyniosło 36,67%. Analizę różnicy między czaszkami męskimi i żeńskimi za pomocą testu st-Studenta przedstawiono w tabeli 3. Wartości średniej, średniej błędu standardowego oraz 95% przedziału ufności dla średniej przedstawiono na rycinie 3.

DYSKUSJA

Celem tego badania było wykazanie, że poprzez praktyczną, łatwą do zastosowania metodologię, w większości gabinetów lekarskich można określić płeć czaszek. Można to zrobić przy użyciu łatwo dostępnych zasobów. Na podstawie próbki z naszych archiwów antropologicznych pokazujemy, że pomiar obszaru trójkąta wyznaczonego przez odwzorowanie kserograficzne punktów czaszkowo-metrycznych związanych z wyrostkiem sutkowatym jest przydatny w określaniu płci czaszki.

Ponieważ to badanie opierało się na techniki antropometryczne, przewyższa znaczenie starszych badań, takich jak Broca14 i Martin15 apud Hoshi9. Poprawia również kryteria podane przez Bass4, które opierały się wyłącznie na opisowych aspektach anatomicznych, jak podkreślili Krogman i Íscan8.

Używając pomiaru pola powierzchni, czyli innymi słowy, używając wyniku iloczynu między 2 wartościami, nasze wyniki są lepsze niż wyniki badań Schultz16 apud Helmuth11, Schäefer17 apud Helmuth11 i Keen18 (1950), które wykorzystywały tylko jeden pomiar. Zatem niniejsze badanie jest zgodne z wnioskami Helmutha11, Schmitta i Saternusa12 oraz Demoulin13. Obszar wyrostka sutkowatego wykorzystany w tym badaniu, będący częścią kości skroniowej, jest uznawany za najbardziej chroniony i odporny na uszkodzenia ze względu na anatomiczne położenie u podstawy czaszki. Wykazali to Kloiber (1953), Wells (1960), Schäefer (1961), Gejval (1963) i Spence (1967), cytowani przez Wahla i Henke10.

Zatem w porównaniu z W przypadku najważniejszych badań historycznych dotyczących determinacji płci w czaszkach, niniejsze badanie wykazuje istotne, lepsze wyniki. Te wyniki są oparte na technikach antroposkopowych i antropometrycznych i otwierają ścieżki do dalszych badań opartych na statystykach, które mogą być bardzo pomocne w dochodzeniach medyczno-prawnych.

Sprzęt wymagany do wykonania tej techniki jest łatwo dostępne w większości gabinetów lekarskich.Można zastosować dowolny model kserokopiarki.

Technika ta jest łatwa do wykonania, zapewnia szybkie rezultaty i nie wymaga żadnego specjalnego szkolenia dla lekarza sądowego.

Technika płciowanie czaszek przedstawione w tym badaniu stanowi praktyczną alternatywę dla innych metod. Ta technika wychodzi naprzeciw potrzebom i realiom badań kryminalistycznych w naszym kraju.

PODZIĘKOWANIE

Do doktora Wilmesa Gonçalvesa Teixeiry, profesora medycyny sądowej na Uniwersytecie Braz Cubas, za zasugerowanie tematem tego badania oraz profesorowi Günterowi Wilhelmowi Uhlmannowi z Centrum Nauk Humanistycznych i Społecznych Uniwersytetu w Guarulhos, za pomoc w tłumaczeniu tekstów w języku niemieckim, niezbędnych do tego badania.

ALVES ES – Medicina legal e deontologia. Curitiba, wyd. do Autor, 1965.

2. ARBENZ GO – Medicina legal e antropologia forense. Rio de Janeiro, Atheneu, 1988.

3. REICHS KJ – Osteologia kryminalistyczna. Springfield, Thomas, 1986.

4. BASS WM – Osteologia człowieka: laboratorium i podręcznik terenowy ludzkiego szkieletu. Columbia, David R. Evans Editor, 1971.

5. UBELAKER DH – Ludzkie szczątki szkieletowe. Chicago, Aldine, 1978.

6. STEWAR TD – Podstawy antropologii sądowej. Springfield, Thomas, 1979.

7. RATHBUM TA, BUIKSTRA JE – Identyfikacja człowieka. Springfield, Thomas, 1984.

8. KROGMAN WM, ÍSCAN MY – Ludzki szkielet w medycynie sądowej. 2nd ed. Springfield, Thomas, 1986.

9. HOSHI H – Różnica płci w kształcie wyrostka sutkowatego w norma occipitalis i jego znaczenie dla determinacji płci ludzkiej czaszki. Okajima „s Folia Anat Jpn 1962; 38: 309-17.

10. WHALL J, HENKE W – Die pars petrosa als diagnostikum für die multivariat-biometrisch geschlechtsbestimmung von leichenbrandmaterial. Z Morphol Anthropol 1980; 70: 258-68.

11. HELMUTH H – Einige mabe des processus mastoideus beim menschen und seine bedeutung für die geschlechtsbetimmung. Z Morphol Anthropol 1968; 60: 75-84.

12. SCHMITT HP, SATERNUS K – Beiträge zur forensischen osteologie. Der processus mastoideus als identifikationsmerkmal? Z Rechtsmedizin 1970; 17: 1-103.

13. DEMOULIN F – Importance de surees mesures crâniennes (en specifices de la longueur sagittale de la mastoide) dans la determinacja sexuelle des crânes. Bull et Mém de la Soc D „Anthropol 1972; 9: 259 – 64.

15. MARTIN R – Lerbuch der anthropologie. 2 Aufl Bd 1928; 2: 737-41 apud HOSHI H, 1962. str. 309.

16. SCHULTZ AH – Anthropologische untersuchungen na der schädelbasis. Arch Anthrop 1917; 17: 1-103 apud HELMUTH H, 1968. str. 75.

17. SCHAEFER U – Greuzen und möglichkeiten der anthropologischen untersuchung von leichenbränden. W: Bericht über den Internat Kongr f Vor und Frühgeschichte, 5., Hamburg 1958 apud HELMUTH H, 1968. s. 76.

18. KEEN JA – Badanie różnic między czaszką męską i żeńską. Am Phys Anthropol 1950; 8: 65-79.