House Un-American Activities Committee (HUAC), komitet Izby Reprezentantów USA, zbadał zarzuty dotyczące działalności komunistycznej w USA we wczesnych latach zimnej wojny (1945 -91). Powołana w 1938 r. Komisja posługiwała się jako broń i wezwała obywateli do składania zeznań na głośnych przesłuchaniach przed Kongresem. Ta zastraszająca atmosfera często dawała dramatyczne, ale wątpliwe objawienia dotyczące infiltracji przez komunistów amerykańskich instytucji i wywrotowych działań znanych obywateli. Kontrowersyjna taktyka HUAC przyczyniła się do strachu, nieufności i represji, które istniały podczas antykomunistycznej histerii lat pięćdziesiątych. Pod koniec lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych wpływ HUAC malał, aw 1969 roku przemianowano go na Komitet Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Chociaż w tym roku zaprzestał wydawania wezwań, jego działalność trwała do 1975 r.
Zimna wojna: badanie czerwonego zagrożenia
Po jego utworzeniu w 1938 r., Oficjalna rola Domu Un- American Activity Committee miał zbadać organizacje komunistyczne i faszystowskie, które uaktywniły się podczas Wielkiego Kryzysu, choć badał również działalność innych ugrupowań lewicy politycznej. Od samego początku komisja okazała się źródłem politycznej niezgody. Jego obrońcy argumentowali, że odkrył ważne informacje, które wzmocniły bezpieczeństwo narodowe, podczas gdy krytycy oskarżali go o partyzanckie narzędzie zdyskredytowania programów Nowego Ładu prezydenta Franklina D. Roosevelta (1882-1945).
Ponieważ napięcia między Stany Zjednoczone i Związek Radziecki zintensyfikowały się po drugiej wojnie światowej (1939-45), komisja z nową energią podjęła badania działalności komunistycznej. Szczególnie po 1947 roku HUAC zyskało nowe wyżyny znaczenia i rozgłosu, a komisja przeprowadziła serię głośnych przesłuchań, w których zarzucano, że komuniści nielojalni wobec USA zinfiltrowali rząd, szkoły, przemysł rozrywkowy i wiele innych dziedzin amerykańskiego życia.
Wezwania i czarne listy
Komisja zastosowała kilka kontrowersyjnych metod, aby osiągnąć swój cel, jakim było wyśledzić podejrzanych komunistów. Zwykle osoba, która zgłosiła podejrzenia HUAC, otrzymała wezwanie do stawienia się przed komisją. Podczas przesłuchania podejrzany komunista był grymasem na temat swoich przekonań i działań politycznych, a następnie poproszono o podanie nazwisk innych osób, które brały udział w rzekomo wywrotowych działaniach. Wszelkie dodatkowe liczby zidentyfikowane w ten sposób również otrzymały wezwania, poszerzając dochodzenie komisji.
Osoby, które odmówiły odpowiedzi na pytania komisji lub podania nazwisk, mogły zostać oskarżone o obrazę Kongresu i osadzone w więzieniu. Osoby objęte dochodzeniem HUAC miały możliwość powołania się na swoje prawo do uniknięcia samooskarżenia na mocy Piątej Poprawki, ale „przywołanie piątej” stwarzało wrażenie, że są winni przestępstwa. Ponadto osoby, które odmówiły współpracy, często były umieszczane na czarnej liście swoich pracodawców. Stracili pracę i skutecznie uniemożliwiono im pracę w wybranej branży.
Krytycy twierdzili, że taktyka HUAC była równoznaczna z polowaniem na czarownice, które podeptało prawa obywateli i zrujnowało ich kariery i reputację. Ci krytycy argumentowali, że większość ludzi, którzy zostali wezwani przed komitetem, nie złamała żadnego prawa, ale zamiast tego byli celem ze względu na swoje przekonania polityczne lub korzystanie z prawa do wolności słowa. Zwolennicy komitetu uważali natomiast, że jego wysiłki są uzasadnione poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych ze strony komunizmu.
Celowanie w Hollywood i Alger Hiss
Śledztwa HUAC dotarły do wielu dziedzin amerykańskiego życia, ale zwrócił szczególną uwagę na przemysł filmowy, który uważano za schronienie dla dużej liczby komunistów. Nie chcąc znaleźć się po niewłaściwej stronie Kongresu ani publiczności oglądającej filmy, większość dyrektorów branży filmowej nie wypowiedziała się przeciwko śledztwom. Ponadto wiele głównych wytwórni narzuciło surową politykę czarnych list aktorów, reżyserów, pisarzy i innego personelu zaangażowanego w działalność komunistyczną.
Dochodzenia w branży filmowej osiągnęły swój szczyt wraz z wydarzeniami otaczającymi Hollywood Ten, grupa pisarzy i reżyserów, którzy zostali wezwani do składania zeznań w październiku 1947 r. W pełni męska grupa scenarzystów, producentów i reżyserów (Alvah Bessie, Herbert Biberman, Lester Cole, Edward Dmytryk, Ring Lardner Jr., John Howard Larson, Albert Maltz, Samuel Ornitz, Adrian Scott i Dalton Trumbo) odmówili współpracy w śledztwie i wykorzystali swoje występy w HUAC do potępienia taktyki komisji. Wszyscy zostali przywołani za obrazę Kongresu i skazani na kary więzienia, poza tym, że zostali umieszczeni na czarnej liście z powodu pracy w Hollywood.
HUAC również zaalarmował komunistami infiltrującymi rząd federalny.Najbardziej niesławny przypadek rozpoczął się w sierpniu 1948 r., Kiedy przed komisją pojawił się zdeklarowany były członek Amerykańskiej Partii Komunistycznej, Whittaker Chambers (1901-61). Podczas swojego dramatycznego zeznania Chambers oskarżył Algera Hissa (1904-96), byłego wysokiego rangą urzędnika Departamentu Stanu, o służenie jako szpieg w Związku Radzieckim. Na podstawie zarzutów i dowodów przedstawionych przez Chambers, Hiss został uznany za winnego krzywoprzysięstwa i odbył 44 miesiące więzienia. Spędził resztę swojego życia, głosząc swoją niewinność i potępiając swoje bezprawne oskarżenie.
Przekonanie Hissa umocniło twierdzenia, że HUAC służył narodowi, odkrywając komunistyczne szpiegostwo. Sugestia, że agenci komunistyczni przeniknęli do wyższych szczebli rządu USA, również pogłębiła powszechną obawę, że „czerwoni” (termin wywodzący się z czerwonej flagi radzieckiej) stanowią poważne zagrożenie dla narodu. zatrudniony przez amerykańskiego senatora Josepha McCarthyego we wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku. McCarthy prowadził własną kampanię antykomunistyczną, która uczyniła go potężną i budzącą strach postacią w amerykańskiej polityce. taktyka i został skrytykowany przez swoich kolegów w Kongresie.
Pod koniec lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych znaczenie HUAC malało, aw 1969 roku przemianowano go na Komitet Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Mimo że zaprzestał wydawania wezwań w tym roku jego działalność trwała do 1975 roku.