Bing Crosby (Polski)

Bing Crosby, imieniem Harry Lillis Crosby (ur. 3 maja 1903 r. W Tacoma, Waszyngton, USA – zm. 14 października 1977 r. Niedaleko Madrytu) , Hiszpania), amerykański piosenkarz, aktor i autor tekstów, który osiągnął wielką popularność w radiu, nagraniach i filmach. Stał się archetypowym twórcą okresu, w którym pojawienie się radia i obrazu mówionego oraz udoskonalenie technik nagrywania dźwięku stworzyły klimat idealny do powstania takiej postaci. Jego swobodne zachowanie sceniczne i łagodny, zrelaksowany styl śpiewania wpłynęły na dwa pokolenia piosenkarzy pop i uczyniły go najpopularniejszym artystą artystycznym swoich czasów.

Przydomek Bing zyskał w szkole nauczyciel lub z zamiłowania do komiksu The Bingville Bugle. Pochodził z muzycznej rodziny i zaczął śpiewać i grać na perkusji podczas studiów prawniczych na Uniwersytecie Gonzaga w Spokane w stanie Waszyngton. Po okresie śpiewania z orkiestrą Paula Whitemana w 1927 roku wystąpił we wczesnym filmie dźwiękowym King of Jazz (1931). Crosby stał się gwiazdą po tym, jak w 1932 roku dostał swój własny program w stacji radiowej CBS w Nowym Jorku. Zaczął pojawiać się w wielu filmach, a pod koniec lat 30. jego płyty sprzedawały się w milionach egzemplarzy. Jego działalność w zakresie pisania piosenek obejmowała częściowe autorstwo „A Ghost of a Chance” i „Where the Blue of the Night” (jego radiowa piosenka przewodnia). W latach czterdziestych był gwiazdą popularnego programu radiowego.

W tym czasie Crosby stał się aktorem, który otrzymał dostęp do banków. Zagrał z Fredem Astairem w kasowym hicie Holiday Inn (1942), a w tym musicalu Crosby po raz pierwszy zaśpiewał „White Christmas”. Jego nagranie ballady Irvinga Berlina stało się jedną z najpopularniejszych piosenek stulecia, przewyższającą sprzedażą płyt jedynie jego „Silent Night”. Crosby następnie zdobył Oscara dla najlepszego aktora za rolę Ojca OMalleya w filmie Going My Way (1944). Powtórzył rolę w The Bells of St. Marys (1945), za którą otrzymał kolejną nominację do Oscara.

Kariera Crosbyego zmieniła się w komedię w serii siedmiu filmów „Droga”, w których wystąpił z Bobem Hope i Dorothy Lamour, zaczynając od Road to Singapore (1940). Być może najbardziej znanym z serialu był Road to Morocco (1942), który był powszechnie uważany za klasykę. Inne jego filmy to White Christmas i The Country Girl ( oba 1954); za to drugie, Crosby otrzymał trzecią i ostatnią nominację do Oscara. Grał do lat 70., wiele z jego późniejszych występów w telewizji. Ostatnią przypisywaną mu rolę był w filmie telewizyjnym Dr. Cooks Garden (1971 ).

Crosby prowadził odnoszącą sukcesy firmę produkującą telewizję w latach 60-tych. Jako bystry biznesmen, zgromadził jedną z największych fortun w Hollywood dzięki zarobkom jako artysta estradowy i sprytnym inwestycjom. W połowie lat siedemdziesiątych sprzedano 400 milionów egzemplarzy jego płyt. Był wybitnym sportowcem i zmarł na zawał serca na polu golfowym. Jego autobiografia, Call Me Lucky, ukazała się w 1953 roku.