Biografia
Wpłać teraz
B.B. King urodził się jako Riley B. King w Itta Bena w stanie Missisipi 16 września 1925 roku. Jego rodzice, Nora Ella i Albert L. King byli dzierżawcami na plantacji bawełny. Jako dziecko, jego pastor grający na gitarze zapoznał go z muzyką gospel. Gdy śmierć jego matki i babci pozostawiła go samego w wieku dziesięciu lat, Riley B. King zaczął grać na rogach ulic za grosze. Dołączył do zespołu The Famous St. John’s Gospel Singers jako piosenkarz i gitarzysta. Marzył jednak o odwiedzeniu Memphis, domu jego kuzyna i wybitnego bluesmana Bukki White.
Młody Riley B. King autostopem do Memphis W połowie lat czterdziestych XX w. Jego pierwszy wielki przełom nastąpił w radiu WDIA w zachodnim Memphis, gdzie cotygodniowo występował z podłączeniem toniku zdrowotnego Pepticon. We wczesnych latach pięćdziesiątych King podpisał kontrakt z Modern Records i dokonał pierwszych nagrań. piosenka „Three O” Clock Blues ”przyniosła mu dobrą lokalną reputację i zaczął koncertować w całym kraju. W 1956 roku jego zespół zagrał niewiarygodne 342 jednonocne występy w całym kraju. W następnych latach King przeniósł się z obwodu chitlin na południu do sal koncertowych, amfiteatrów i hoteli wypoczynkowych. Grał dla widzów w Howard Theatre w Waszyngtonie, Royal Theatre w Baltimore i słynnym Apollo Theatre w Harlemie w Nowym Jorku.
Chociaż był powszechnie szanowany przez społeczność bluesową i nadal grał dla dużej czarnej publiczności, B.B. King nie odniósł takiego samego sukcesu głównego nurtu jak niektórzy z jego współczesnych. Jednak pod koniec lat sześćdziesiątych King zyskał coraz większe zainteresowanie, ponieważ wielu muzyków rock and rolla, takich jak Eric Clapton i Buddy Guy, zaczęło określać go jako inspirację muzyczną. Jego hit z 1966 roku „The Thrill is Gone” BB King, po raz pierwszy odniósł sukces na popularnych listach przebojów. Zaczął grać dla białej widowni w teatrach takich jak Fillmore East. W 1969 roku po raz pierwszy wystąpił w telewizji sieciowej w programie „Tonight Show”, aw 1971 wystąpił na żywo w The Ed Sullivan Show.
Muzyka BB Kinga zabrała go do byłego Związku Radzieckiego, Ameryki Południowej, Afryki, Australii i Japonii, a także do wielu europejskich miast. Stworzył swój własny, niepowtarzalny i rozpoznawalny styl gitarowy, zapożyczając od T-Bone Walkera, Blind Lemon Jeffersona i Lonniego Johnsona oraz używając własnej techniki trylowania strun lewą ręką vibrato. Utwory takie jak „Rock Me Baby”, „Nobody Loves Me But My Mother” i „How Blue Can You Get?” stał się popularny wśród fanów, gdy B.B. King stał się spektakularnym wykonawcą na żywo.
B.B. King został wprowadzony do Blues Foundation Hall of Fame w 1984 r., A Rock and Roll Hall of Fame w 1987 r. W 1987 r. Otrzymał także nagrodę NARAS za całokształt twórczości oraz wiele nagród Grammy w całej swojej karierze. King otrzymał również honorowe stopnie naukowe z głównych instytucji akademickich, w tym Yale University, Rhodes College w Memphis, Berklee College of Music, Togaloo College i Mississippi Valley State. W 1990 roku otrzymał Prezydencki Medal Sztuki. W 1991 roku otrzymał National Award of Distinction na University of Mississippi. W 1995 roku otrzymał z rąk prezydenta Clintona prestiżowe wyróżnienie Kennedy Center Honors.
Na początku lat 90. BB King otworzył kluby BB King Blues na Beale Street w Memphis, na Universal CityWalk w Los Angeles i na nowojorskim Times Square. Dwa kolejne kluby zostały otwarte w Foxwoods Casino w Connecticut w styczniu 2002 r. . Ostatnio, we wrześniu 2003 roku, otworzył klub BB King Blues w Nashville w stanie Tennessee.
King zmarł 14 maja 2015 roku w wieku 89 lat.