Halverwege de ochtend op een dinsdag is een interessante tijd om in Sin City te zijn. De menigten bezoekers, die een weekendje weg komen, zijn allemaal teruggekeerd naar hun leven thuis. De meerderheid van de mensen die door de resorts dwalen, wonen conferenties of conventies bij, maar mijn vriend Jan en ik zijn op dag drie van ons Vegas-buffetavontuur. Terwijl we de parkeergarage van Paris Las Vegas binnenrijden, is het duidelijk dat een van de voordelen van vroege werkdagen in Vegas is dat parkeren direct beschikbaar is, zelfs bij de meer populaire resorts. Onze wandeling van parkeerplaats naar buffet is een korte rit met de lift en een korte tocht langs de diverse restaurants en winkels langs de gesimuleerde Franse hoofdstraat met de toepasselijke naam “Le Boulevard” die door het centrum van het Parijse resort loopt.
Le Village Buffet Paris Las Vegas biedt gasten een restaurantervaring met een Frans thema. Buffetgerechten in Amerikaanse stijl zijn direct beschikbaar, maar Le Village biedt ook een rondleiding door de Franse keuken, met delen van het restaurant gewijd aan specifieke regios van Frankrijk. biedt stevige stoofschotels, Bretagne heeft op bestelling gemaakte pannenkoeken, geroosterde eend en gestoomde mosselen, Bourgondië is de thuisbasis van het vleeswarenstation, Normandië kent quiche en sint-jakobsschelpen en de Provence is de plek voor pasta op bestelling.
We komen rond 10.30 uur aan bij het einde van het ontbijt. Terwijl we plaatsnemen in de rij, staat er al een behoorlijk aantal mensen te wachten op het buffet. Dit blijkt de eerste golf te zijn van het lunchpubliek. Na een fe w minuten laat de groeiende lijn achter ons zien dat we de lunchdrukte net voor zijn. Het kost ons ongeveer 10 minuten om vooraan in de rij te staan om te betalen. Terwijl we op onze tafel wachten, vraagt Jan aan de gastvrouw of het crêpe-station Nutella heeft. Hij zegt dat de laatste keer dat hij in Le Village at, er alleen chocoladesaus was. Ze vertelt hem dat de keuken zijn eigen Nutella-mix maakt om op de pannenkoeken te gebruiken, maar haar uitleg wint hem niet.
De gastheer leidt ons naar onze tafel. Onze ober arriveert kort daarna om onze drankbestellingen op te nemen. Ik bestel wat ik altijd heb als ontbijt, zwarte koffie en water. De server wijst erop dat er al een karaf koffie op onze tafel staat, wat me doet vermoeden dat ik de koffie ga afmaken die besteld is door de vorige gasten die aan onze tafel aten. Een voorproefje van de lauwe zwarte vloeistof bevestigt mijn vermoeden. Hoewel de koffie van een hogere kwaliteit is dan de meeste restaurants, is het jammer dat ik geen vers kopje heb gekregen om van te genieten. Jan, die ook zijn routine volgt, bestelt een cafeïnevrije thee en krijgt een muntmelange en kamille.
Terwijl ik mijn eerste inspectie van het buffet maak, is het duidelijk dat ik s ochtends maar één pas zal hebben maaltijdaanbod voordat de overstap naar de lunch plaatsvindt. De koks achter het buffet zijn allemaal bezig om de lunch af te maken. Terwijl ik me rondloop, zie ik het omeletstation. Ik stap in de rij, maar mijn hoop wordt de bodem ingeslagen door de man die op het station werkt. Het blijkt; de twee mensen voor mij zijn de laatste twee mensen die op deze dag omeletten krijgen. Hoewel ik begrijp dat er ergens een grens moet zijn, is het niet alsof de kok zijn station had gesloten toen ik om een omelet vroeg. Alles wat nodig was, was daar en klaar voor gebruik. Zonder omelet schuif ik in een sfeer van teleurstelling weg op zoek naar een geschikte vervanger. Ik vind mijn omeletvervanger, een eiwitfrittata met champignons, zongedroogde tomaten, spinazie en fetakaas. Alle ingrediënten zijn vers en smaakvol, en hoewel het geen omelet is, is het gezien de omstandigheden een prima alternatief. Ik ben blij te kunnen melden dat de wentelteefjes in Le Village de beste van de reis zijn. Het gebruikte brood is kaneelrozijn, en deze eenvoudige vervanging tilt het gerecht naar een heel nieuw niveau. Ik proef ook zowel de Beierse worst als de standaard varkensworst. De Beierse worst is meer naar mijn smaak, omdat het een extra beetje kruiden heeft waar ik van geniet. De varkensworst is standaard, niets spectaculairs. Als ik mezelf een portie Eggs Benedict serveer, is het dienblad vol, een teken dat ze net klaar zijn. De eieren, vakkundig voorbereid, hebben een vloeibaar eigeel en luchtig wit, wat lekker is. De hash brown driehoeken zijn echter ronduit slecht. Koud en rubberachtig is niet wat ik lekker vind in mijn hash browns, en dat is de enige manier om deze aardappelen te omschrijven. Het spek is zachter dan krokant, maar van behoorlijke kwaliteit. De uitvoering laat een beetje te wensen over.
Tijdens mijn tweede ronde heb ik het geluk om te zien dat de rij voor het crêpestation niet bestaat. Iedereen die naar een buffet is geweest dat verse pannenkoeken aanbiedt, weet dat er meestal een rij van minstens drie mensen is, dus ik haast me voordat een andere gast me kan afsnijden bij de pas.Als de man achter het station vraagt wat voor soort crêpe ik wil, kan ik moeilijk kiezen tussen de ham en kaas en de groentecrêpe. De kok achter het glas maakt mijn keuze eenvoudig door te vragen of ik een hybride van de twee wil hebben. Hij legt uit dat dit zijn persoonlijke favoriete crêpe is, en ik heb geen bezwaar tegen zijn suggestie. Ik eindig met een enorme crêpe van ham, cheddar, spinazie, champignons en ui die niet alleen heerlijk is, maar ook met de grootste zorg gemaakt.
Nadat ik Jan heb laten weten dat er geen rij is bij het crêpe-station, hij profiteert van voordeelstakingen terwijl hij de kans heeft. Hij komt terug met wat Le Village de “apen” crêpe noemt. Aangeprezen als een banaan en “Nutella” crêpe, moet ik Nutella hier tussen aanhalingstekens zetten. Zowel Jan als ik weten wat Nutella is. Deze crêpe bevat niet de rijke, bruine, hazelnoot- en chocopasta. Het heeft echter een zwarte chocoladesaus die de managers van Le Village proberen af te geven als Nutella. Het is gewoon fout. Jan, niet onder de indruk van de crêpe, maakt het niet af.
Nadat ik mijn leviathan-crêpe heb opgemaakt, kies ik voor een eenvoudige veldgroene salade voor mijn derde ronde. Het mengsel van verse groenten is licht en knapperig. De vinaigrette-dressing die ik lichtjes over mijn salade besprenkel, is dik en scherp. Na deze onderbreking is het tijd voor het toetje.
Het dessertstation is niet zo groot als ik had verwacht gezien de culinaire tradities van Frankrijk, maar de weinige gerechten die ik proef zijn goed. De crème brûlée, hoewel klein, is beter dan verwacht. De knapperige, gekarameliseerde suiker, de kenmerkende korst van het dessert, voegt een eenvoudige zoetheid toe aan de rijke vanillecustard. Vlekjes vanilleboon zijn aanwezig in de custard, wat de hoge kwaliteit van de ingrediënten die in de lekkernij worden gebruikt, aantoont. Ik probeer een crème caramel, die is minder indrukwekkend dan de brûlée. De consistentie is stevig; misschien zit er teveel gelatine in de batch. De bijna te zachte consistentie die de neiging heeft om mensen weg te houden van deze traktatie, vind ik heerlijk aan een lekkere vlaai of crème caramel. Door de rubberachtige textuur van dit specifieke gerecht laat ik het dessert maar half af. Ik sluit mijn cursus van puur snoepgoed af met een kom softijs. De vanille smaakt naar melk en heeft geen substantiële vanillesmaak. Het is ook een beetje te zoet. De chocolade daarentegen heeft een licht moutsmaakprofiel, een romige consistentie en is niet te bitter. Ik negeer de vanille, en laat de chocolade mijn maaltijd afronden met een zoete afsluiting.
Le Village Buffet in Parijs heeft wat ruimte voor verbetering. De Nutella-kwestie lijkt misschien onbeduidend, maar als een restaurant een ingrediënt met naam gaat specificeren, zijn vervangingen voor dat ingrediënt onaanvaardbaar. Het ene beloven en het andere waarmaken is gewoon een slechte vorm. Hoewel mijn weigering van een omelet objectief mijn schuld is, had de kok door mijn late aankomst een extra minuut kunnen besteden aan het maken van een omelet en zou ik een blije klant zijn weggelopen. Aan de positieve kant is de service die we van de servers ervaren van topklasse. Als ik terugkom van een rennen naar het buffet, heb ik elke keer een vol waterglas. De servers zijn zo attent dat ik een paar nieuwe vullingen moet afwijzen. Sommige van de andere buffetten in Vegas zouden een idee kunnen hebben van dit servicedetail.
Als we het buffet verlaten, zie ik een vogel boven de fontein op Le Boulevard zitten. Deze kleine vogel staat in schril contrast met de gesimuleerde natuur waar het Paris Resort zoveel moeite in heeft gestoken. Net als chocoladesaus krijgen als je Nutella verwacht, is het een beetje een schok. Met de handgeschilderde lucht boven ons hoofd en de zachte bries van de airconditioning op onze gezichten, gaan we terug naar de auto. Nadenkend over mijn maaltijd, verwachtte ik een betere ervaring bij Le Village Buffet. Gezien de toegangsprijs en de culinaire traditie van de stad waarnaar het resort zijn naam dankt, was het goed, maar niet geweldig. De service maakte enkele tekortkomingen goed, maar niet voldoende om de kosten te rechtvaardigen. Als het gaat om alles wat je kunt eten in Vegas, zijn er vergelijkbare buffetten voor minder geld en betere buffetten voor dezelfde prijs.