Bing Crosby

Bing Crosby, met de naam Harry Lillis Crosby, (geboren op 3 mei 1903, Tacoma, Washington, VS – overleden op 14 oktober 1977, nabij Madrid , Spanje), Amerikaanse zanger, acteur en songwriter die grote populariteit verwierf in radio, opnames en films. Hij werd de archetypische crooner van een periode waarin de komst van radio-uitzendingen en sprekende beelden en de verfijning van geluidsopnametechnieken het klimaat ideaal maakten voor de opkomst van zon figuur. Zijn nonchalante podiumstijl en rustige, ontspannen zangstijl beïnvloedden twee generaties popzangers en maakten hem tot de meest succesvolle entertainer van zijn tijd.

Crosby kreeg de bijnaam Bing toen hij op de lagere school zat, hetzij door een grap op een leraar of vanuit een liefde voor de strip The Bingville Bugle. Hij kwam uit een muzikale familie en begon te zingen en drummen terwijl hij rechten studeerde aan de Gonzaga University in Spokane, Washington. Na een periode van zingen bij het Paul Whiteman-orkest in 1927, verscheen hij in de vroege geluidsfilm King of Jazz (1931). Crosby werd een ster nadat hij in 1932 zijn eigen programma op het CBS-radiostation in New York City had gekregen. Hij begon in meer films te verschijnen en tegen het einde van de jaren dertig werden er miljoenen exemplaren van zijn platen verkocht. Zijn songwriting-activiteiten omvatten het mede-auteurschap van “A Ghost of a Chance” en “Where the Blue of the Night” (zijn radiothemalied). In de jaren veertig was hij de ster van een populaire radioshow.

Gedurende deze tijd werd Crosby een betaalbaar acteur. Hij speelde met Fred Astaire in de kaskraker Holiday Inn (1942), en in die musical zong Crosby voor het eerst White Christmas. Zijn opname van de Irving Berlin-ballad werd een van de meest populaire liedjes van de eeuw, alleen overtroffen in platenverkoop door zijn Silent Night. Crosby won toen een Academy Award voor beste acteur voor zijn vertolking van Father OMalley in de film Going My Way (1944). Hij hernam de rol in The Bells of St. Marys (1945), waarvoor hij opnieuw een Oscar-nominatie ontving.

Crosbys carrière veranderde in komedie in de serie van zeven Road-films waarin hij verscheen met Bob Hope en Dorothy Lamour, te beginnen met Road to Singapore (1940). Misschien wel de bekendste in de serie was Road to Morocco (1942), die algemeen werd beschouwd als een klassieker. Zijn andere films waren White Christmas en The Country Girl ( beide 1954); voor de laatste ontving Crosby zijn derde en laatste Academy Award-nominatie. Hij bleef acteren tot in de jaren zeventig, veel van zijn latere optredens op televisie. Zijn laatste rol was in de tv-film Dr. Cooks Garden (1971 ).

Crosby had in de jaren zestig een succesvol televisieproductiebedrijf. Als scherpzinnig zakenman vergaarde hij een van de grootste fortuinen in Hollywood met zijn verdiensten als entertainer en met slimme investeringen. Halverwege de jaren zeventig waren er 400 miljoen exemplaren van zijn platen verkocht. Hij was een opmerkelijke sportman en stierf aan een hartaanval terwijl hij op een golfbaan was. Zijn autobiografie, Call Me Lucky, verscheen in 1953.